Kot w Tokio recenzja

Autorem tej niezwykłej książki jest kulturoznawca, który poświęcił swój doktorat postaci kota w kulturze japońskiej.
Nick Bradley zna i kocha Japonię. "Kot w Tokio" jest jego debiutem. Przyznam, że jest to debiut wyborny!

Fabuła zaczyna się od tego, że Naomi przybywa do salonu tatuażu i prosi o niezwykły wzór: szczegółową mapę Tokio na jej plecach. Kentaro, tatuażysta, ku swojemu zaskoczeniu, odkrywa, że ​​wytatuowany kot wydaje się żyć własnym życiem, gdy porusza się po tatuażu, nad którym pracuje; pojawiając się za każdym razem w innym miejscu, gdy Naomi przybywa na sesje.
Takie niezwykłe wprowadzenie, uruchamia serię historii, z których wszystkie przedstawiają kota w taki czy inny sposób. Na początek wydawało mi się, że jest to zbiór opowiadań. Ale mniej więcej w połowie książka zaczyna bardziej przypominać powieść. Śledzenie kota, który jest czczony w Japonii jakby był jakąś postacią podobną do boga, szybko stało się moją obsesją. Częścią zabawy jest m.in. próba odgadnięcia lub dostrzeżenie następnego powiązania. Gdy to się uda, stopniowo pojawia się kilka różnych wątków fabularnych.

Opowieść Bradleya o mieście jest prawdziwa. W sposób niemal swobodny poruszane są tematy: czy żyjemy dla siebie, czy dla innych, pracoholizm, molestowanie seksualne, nawet pociągi - pękające w szwach z powodu wielkości populacji. Historie te są opowieściami o ludzkiej naturze, związkach, życiu w wielkim mieście i zmieniającym się obliczu samej Japonii. Spotykamy ludzką twarz Tokio i Japonii, od bezdomnego mężczyzny po kobietę w świątyni.
Pisarz wykorzystuje różne style, aby opowiedzieć te historie, w tym historię SF, mangę, poezję, przypisy i fotografię. W narrację wplecione są także różne motywy. Na przykład zarówno kot, jak i Naomi mają dziwne zielone oczy i oboje pojawiają się w nieoczekiwanych miejscach, działając jak katalizatory.

Moim zdaniem, proza Nicka Bradleya to bardzo klimatyczny, a momentami wręcz magiczny portret Tokio. Styl pisarza jest inteligentny i wyrafinowany; dość zabawny i niepokojący. Pod wieloma względami „Kot w Tokio” przypomina pisma Murakamiego. Kot intryguje czytelnika niczym Behemot, wielki czarny kocur z „Mistrza i Małgorzaty”, diabelski sługa Wolanda.

Koncepcja tej książki, jej klimat i sposób, w jaki charakterystyczne elementy układanki starannie łączą się ze sobą, tworząc większy obraz, są inspirujące. Podobało mi się, odnajdywanie relacji w historiach. Cieszyło rozpoznawanie ludzi, których już poznałam, oglądanie ich w nowych miejscach i z różnych perspektyw. Nie wiem, czy mogłabym wybrać ulubioną historię, wszystkie były tak wyjątkowe. Na pewno jest kilka postaci, których można nienawidzić, ale to również sprawia, że ich historia jest tak fascynująca.
Dużym walorem tej prozy jest fakt, że każdy z bohaterów miał swój niepowtarzalny głos, a historie wiły się jak falująca rzeka. Miasto Tokio iskrzyło się pod piórem autora.
Ta książka jest wspaniałym doświadczeniem i przeżyciem, którego nigdy nie zapomnę.

Przed Dniem Kota lektura obowiązkowa!

Dziękuję wydawnictwu Znak za egzemplarz recenzencki.