Teściowa recenzja

Zmorą wielu młodych (i nie tylko) żon są ich mężowie, kurczowo trzymający się maminej spódnicy. Jest jeszcze gorzej, gdy teściowa (matka męża) ingeruje w małżeństwo i rodzicielstwo, stara się wszystkim dyrygować, wtyka nos w nieswoje sprawy, a może nawet nastawia syna przeciwko jego żonie.

Tu akurat jest inaczej. Åsa, która samotnie wychowała Anderasa, chce być blisko młodych, a jeszcze bliżej swego wnuka Sama, ale nie jest teściową namolną i choć za synową nie przepada – tylko ze względu na jej widoczną wrogość – chce pomagać, a nie psuć.

Niestety Åsa jest przegrywem. Chce dobrze, ale to jej średnio wychodzi. Popełnia gafy, czasem palnie coś, co absolutnie powinna zachować dla siebie. Skutek jest taki, że synowa nie tylko totalnie się od niej izoluje, ale też nastawia Andreasa przeciwko matce. Po pewnym czasie zdominowany przez żonę Andreas ogłasza przerwę, a następnie całkowite zerwanie kontaktów z matką, którą oskarża nie tylko o bezczelne ingerowanie w małżeństwo i rodzicielstwo, ale i o liczne krzywdy ponoć wyrządzone mu, gdy był dzieckiem.

Åsa zostaje sama i bardzo źle to znosi. Robi, co tylko może, by mieć kontakt z synem i wnukiem, ale odwracają się od niej i oni, i reszta patchworkowej rodziny. Czy kiedyś ich stosunki wrócą do jakiej takiej normy?

To bardzo smutna, ale i mądra książka. Opowiada o tym, co jeden zwichrowany psychicznie człowiek może uczynić drugiemu. O tym, że relacje rodziców z dziećmi mogą się popsuć do niewyobrażalnego stopnia. O tym, że czasem trudno jest wybierać między mężem lub żoną a rodzicem, jeśli ktoś zostanie przed takim wyborem z konieczności postawiony.

Po „Rozwodzie” to druga książka Moi Herngren traktująca o stosunkach rodzinnych i napisana z perspektywy poszczególnych uczestników konfliktu. Bardzo udana, choć przedstawiająca sytuację chyba rzadko występującą. Jeśli coś jej zarzucam, to kwestię miłości Åsy do wnuka – nieco jednak przerysowanej. Ciekawe są przedstawione w niej szwedzkie realia codziennego życia, takie drobiazgi, które czytelnik mimowolnie porównuje z polskimi. Jest w niej trochę topo- i geografii, co jest zapewne bliskie wielu Szwedom, nam już raczej niekoniecznie.

Na pewno sięgnę po kolejne książki tej autorki, jeśli będą u nas dostępne w formie audiobooków. Nadmieniam, że „Teściową” czyta Laura Breszka i robi to znakomicie.