Upierz recenzja

Julia i Roman to twórcy chwytliwej gry planszowej, która została przeniesiona także na platformy elektroniczne. Spędzają czas w odludnym uroczysku na Mazurach, by w spokoju, bez internetu i telefonu, pracować nad nowym projektem. Pewnego dnia zjawia się u nich Alex, młoda studentka dziennikarstwa, w celu przeprowadzenia wywiadu dla jednego z portali. Niestety jej wyjazd z tamtego miejsca kończy się fiaskem, a w domu i jego okolicy zaczynają się zdarzać dziwne sytuacje. Co tak naprawdę dzieje się w Upierzu? Skąd pochodzi ta specyficzna nazwa?

Prolog zapowiadał świetną historię, jednak początkowe rozdziały wleką się w ślimaczym tempie. Bardziej przypominają powieść obyczajową niż kryminał lub thriller. Dopiero po połowie książki dynamika zdarzeń zaczyna przyspieszać niczym ociężały parowóz ze stacji. Pojawia się nutka tajemniczości, a nawet leciutki powiew grozy. Język autora potrafi być obrazowy, ale niektóre wtrącenia obcojęzyczne czy naleciałości slangu młodzieżowego mogą razić. Portrety psychologiczne bohaterów nie należą do skomplikowanych, a relacje między nimi zostały ukazane dość płytko.

Ale może już wystarczy o minusach. Na pochwałę zasługuje przede wszystkim umiejscowienie fabuły. Odseparowane od cywilizacji siedlisko, posiadające własną, przerażającą przeszłość. Pisarz nawiązuje jednak nie tylko do historycznych epizodów, które odbywały się na tamtych terenach, ale również przywołuje współczesne tragedie - pandemię oraz wojnę na Ukrainie. Zgrabnie odtwarza emocje towarzyszące ludziom w związku z tymi wydarzeniami: strach, paranoję, współczucie, empatię, bezsilność czy nawet złość. Węgłowski wziął pod lupę także fobie, które towarzyszą człowiekowi na każdym kroku. Przedstawia mechanizmy ich działania i sposoby walki z nimi. To jest też opowieść o marzeniach, tych ziszczonych oraz tych, których nie udało się spełnić.

Podsumowując:
Nie była to najgorsza pozycja, jaką przeczytałam, aczkolwiek czegoś mi w niej zabrakło. Po przeczytaniu opisu spodziewałam się więcej suspensu, mroku czy wręcz atmosfery rodem z horroru. Ciężko mi również zaklasyfikować ją jednoznacznie do konkretnego gatunku. Zakończenie uratowało nieco sytuację, ale nie sądzę bym tę lekturę zapamiętała na dłużej. Jest to jak najbardziej tylko i wyłącznie moja subiektywna ocena, a każdy z Was może ją odebrać zupełnie inaczej.