Oko Kaina recenzja

"Hazel Caine, gwiazda hollywoodzkich mediów, organizuje nowy program pod tytułem Oko Kaina . Udział bierze w nim 10 uczestników, z których każdy skrywa jakąś tajemnicę.
Jednak autobus mający ich zawieść na plan filmowy do las Vegas, nigdy nie dotrze do celu. Niezapowiedziany gość wciąga uczestników do swojej krwawej gry, w której on dyktuje zasady..."

Umieśćmy w jednym miejscu dziesięć osób. To jeszcze nic, przecież takie rzeczy zdarzają się, na co dzień w wielu miejscach, ot, choćby w windach czy na korytarzach. A co, jeśli te dziesięć osób, będzie różnić się... płcią i wiekiem. Też nic specjalnego. No to może niech całkowicie różnią się charakterem, zawodem, statusem społecznym, skuśmy ich sporą gotówką do wzięcia udziału w reality-show? O, trafiłeś. To będzie niezłe.

Debiutancki thriller francuskiego powieściopisarza, mówi właśnie o dziesięciu takich osobach, które dobrowolnie zgłosiły się do wyjątkowego reality-show zatytułowanego Oko Kaina, które w założeniach miało być czymś w rodzaju Big Brothera w Las Vegas, jednak autobus z nowymi celebrytami nigdy nie miał dotrzeć na miejsce. W wyniku dramatycznych wydarzeń, wylądowali na środku pustyni w Nevadzie, a dodatkowo na ich życie czyha tajemniczy, psychopatyczny morderca, który swoimi zbrodniami nawiązuje do plag egipskich z opowieści biblijnych. I, żeby było jeszcze ciekawiej, wszystko jest dokładnie nagrywane.

Początek książki może delikatnie nużyć, jednak po pewnym czasie zaczyna się czytać coraz lepiej, nie zważając na bezlitosny czas. Choć, nie można nazwać tej książki łatwą, bowiem drastyczne obrazy morderstw zdecydowanie obdziera książkę z szat lekkości, choć należy do literatury będącej odpowiednikiem weekendowego kina akcji w Polsacie. Jest to thriller różniący się od innych. Morderca jest znany doskonale od samego początku, ofiary dobrze wiedzą że umrą, ale nie oznacza to, że w książce brak jest niespodzianek. Ba! Co strona to niespodzianka. Każdy rozdział przynosi odpowiedź na jedno pytanie, ale jednocześnie stawia trzy następne, a zakończenie zostawia czytelnika w odczuciu doskonale znanym jako What the f**k?!

Mimo rozmiaru należącego do kategorii raczej większej niż mniejszej (książka ma 440 stron), czyta się niesamowicie przyjemnie, można pochłonąć ją jednym tchem w dwa lub trzy dni. Książka raczej dla niedzielnego czytelnika, którego nie zrazi brak głębi. A dla reszty, dobra okazja do odpoczynku od powieści cięższego kalibru.