Umwelt recenzja

"(...) nasz Umwelt, czyli świat przypisany do konkretnego podmiotu, może mieć wpływ na nasze sny i podświadomość. I odwrotnie. Co więcej, ten świat ewoluuje, rozszerza się i odciska piętno na naszym życiu."

"Umwelt" to debiut literacki Przemysława Żarskiego, ale w ogóle tego nie odczułam. Życzę sobie, by każda debiutancka książka, którą przeczytam, a bardzo lubię sięgać po debiuty, wywarła na mnie tak dobre wrażenie.

"Motyl od wieków utożsamiany jest z ludzką duszą, z jej przemianą."

Sosnowcem wstrząsa seria zbrodni. Co ciekawe te zdarzenia na pierwszy rzut oka są zupełnie inne. Różne miejsca i niepowiązane ze sobą ofiary sugerują wielu sprawców. Jedyny punkt wspólny to motyl pozostawiany przy ciele ofiar. Co on ma sugerować, jaką wiadomość ze sobą niesie?

"Ćmy to osoby o złożonej osobowości (...). Potrafią wtopić się w tło, stać się niewidzialni, a intuicja pozwala im być zawsze krok przed niebezpieczeństwem."

Fabuła jest nieźle pogmatwana, ale przez to bardzo intrygująca. Akcja toczy się dwutorowo, a jawa miesza ze snem zmierzając w stronę obłędu. Obserwujemy wszystko z różnych perspektyw. Umysł od początku musi wskoczyć na wyższy bieg i z większą uwagą przetwarzać każdy kolejny rozdział. Mamy do czynienia ze szczegółowym rozpracowywaniem sprawcy. Rozkładaniem jego cech na czynniki pierwsze, a trzeba przyznać, że tym razem nie są one oczywiste. Jest to kryminał, lecz szeroko rozbudowana psychologia postaci gra tu pierwsze skrzypce. Istotą staje się motyw, a nie sam akt zbrodni.

Zdecydowanie to nie jest prosta lektura. Wywołuje silną dezorientację, zagubienie we własnych domysłach. Miałam momenty, w których musiałam się zatrzymać, dłużej zastanowić, a nawet cofnąć o kilka stron lub wrócić do zaznaczonych wcześniej fragmentów. Miałam wrażenie, że ktoś próbuje nieźle namieszać mi w głowie.

Znakiem rozpoznawczym Przemysława Żarskiego jest bardzo poetycki język w Jego powieściach. Nawet najzwyklejsze czynności okraszone są barwnymi metaforami urozmaicając tym treść. Przewrotnie nie stanowią o jej patetyczności, a nadają lekkiego charakteru. Mnie to totalnie kupiło.

"Na zewnątrz siąpił deszcz. Najpierw nieśmiało, z czasem donośniej. Uderzał w szyby i rozsiadał się ciężkim zadem na blaszanym parapecie."
"Wiatr rozbijał się o futryny, a kościste paluchy gałęzi uderzały o szybę jak grudki piasku i wieko trumny."

Polecam!