Umiłowana recenzja

Opowieść z pogranicza jawy i snu. Nasączona boleścią, rozpamiętywaniem, pragnieniem. 
Chylę czoła nad kunsztem Toni Morrison. W liryczny, bez mała poetycki sposób opisuje całe plugastwo realiów życia niewolników na plantacjach Stanów Zjednoczonych, nadając temu bezmiarowi ohydy i (nie)ludzkich tragedii otoczkę z magii i czegoś nierzeczywistego. "Umiłowana" jest jak niedobry sen, ponury koszmar wysnuty z wzajemnie przeplatających się zbitek wspomnień i upiorów przeszłości niegdysiejszych niewolników z Domowej Przystani, długimi cieniami kładącymi się na życiu tych, którzy przeżyli ucieczkę, wojnę; przetrwali. Plastyczny, sugestywny styl przemawia do wyobraźni i skłania do przemyśleń. Przemyśleń niekoniecznie dla dzieła Morrison pochlebnych. Spodziewałam się pozycji na miarę "Medalionów" Nałkowskiej. Tymczasem "Umiłowana" to "Chata wuja Toma" łamana mdławą historyjką z dreszczykiem. 
Mimo całego dramatyzmu - sztampową, i - cóż, oklepaną. Po okrzykniętej arcydziełem literatury, nagrodzonej Noblem "Umiłowanej" oczekiwałam, że wbije mnie w fotel, przeżuje i wypluje. Zamiast tego, błądziłam w lepkiej mgle poplątanych reminiscencji mieszkańców domu 124. Prześlizgnęłam się przez złożone subtelności "Umiłowanej" bez większych wzruszeń, bez szarpiących duszę emocji, z zaangażowaniem sięgającym nie dalej niż kolejne zdanie. 
Jeśli tak wygląda "noblowska" jakość... Jak już powiedziałam wcześniej - doceniam literacki kunszt Toni Morrison. "Umiłowaną" przeczytałam. Przyjęłam do wiadomości, jednakże czuję się "Umiłowaną" zawiedziona.