Podszept recenzja

Co sądzicie o influencerach? A może sami się nimi czujecie, gdy ktoś sięga po książki z Waszego polecenia? Ja traktuję tę grupę "zawodową" z przymrużeniem oka i nie zaliczam bookstagramerów do tego grona.

"Podszept" Jacka Łukawskiego to teoretycznie kolejny tom cyklu rozpoczętego "Odmętem". Teoretycznie, bo te części łączą tylko bohaterowie. Klimat, który był tak olbrzymim atutem pierwszej, w drugiej w ogóle nie występuje. Malownicze Chęciny zostały zastąpione Kielcami, które sprawiały wrażenie raczej smutnego miasta.

Nadal zastanawia mnie, dlaczego cykl określany jest Kręgiem Painera, skoro ten prokurator stanowi w nim co najwyżej drugoplanową postać. Tym razem było go trochę więcej niż w "Odmęcie", ale nie przestał stanowić zagadki.

Śledztwo w sprawie zabójstw influencerów trafiło w ręce Kryńskiego. Podobało mi się to, że autor pokazał, że prowadzenie zespołu nie jest łatwe, zwłaszcza kiedy atmosfera jest gęsta i w zasadzie wszyscy uważają, że to powinien tym zarządzać ktoś inny.

"Podszept" czytało mi się lepiej niż pierwszą część. Akcja toczyła się bardziej dynamicznie, może dlatego że tym razem skupiona była wokół pracy policji. Można by rzec, że autor prowadził nas po nitce do kłębka i zabrakło mi trochę takiego wodzenia za nos, alternatywnej wersji, w którą czytelnik mógłby brnąć i zostać zaskoczony ostatecznym rozwiązaniem kryminalnej zagadki. Na szczęście sprawa była na tyle złożona i nieoczywista, że nie wiało przez to nudą, ale mimo wszystko wolałabym być kilka razy naprowadzona na fałszywy trop, dla urozmaicenia fabuły.

Łukawski po raz kolejny udowodnił, że jego książki nie powstają z przypadku, że za każdym wątkiem stoi solidne przygotowanie do tematu. Im bardziej zagłębiam się w true crime, tym więcej uwagi zwracam na to, czy pisarze za bardzo nie odpływają w swoich wizjach i tym bardziej doceniam tych, którzy nie idą na skróty i nie naginają faktów do swoich wyobrażeń. Ten realizm najbardziej cenię sobie w twórczości pana Jacka.

Jednak i tym razem zakończenie nie przypadło mi do gustu. Było zaskakujące i logiczne, ale miałam też wrażenie, że zbyt wiele przy nim wyjaśniał i trochę zaburzało to jego odbiór.

Jest jeszcze coś, co doprowadzało mnie przy czytaniu do szewskiej pasji. Borkiewicz i Borkowski. Za każdym razem, gdy któryś się pojawiał, musiałam się skupiać na tym, o którym akurat jest mowa, przez co gubiłam wątek. Jeszcze nigdy nie zdarzyło mi się czytać powieści z dwojgiem bohaterów o tak podobnych nazwiskach. Ale z drugiej strony można to też uznać za element realizmu, w końcu w życiu takie zbieżności często się zdarzają.

"Podszept" to solidny policyjny kryminał, a autor zmierza w swojej pisarskiej drodze w bardzo dobrym kierunku. Z pewnością sięgnę po jego kolejne powieści.

Moje 7/10.