Uciec przed cieniem recenzja

Narratorem powieści "Uciec przed cieniem" jest młoda kobieta, która z konieczności żyje w środowisku, które ani trochę jej nie odpowiada- w środowisku artystów, bowiem właśnie artystą jest jej mąż. Wydarzenia z przeszłości kładą się cieniem na jej obecnym życiu i sprawiają, że kobieta ma zaniżoną samoocenę, nie potrafi się usamodzielnić, robi wszystko, by zatrzymać męża przy sobie nie dlatego, że bardzo go kocha, lecz ze strachu przed samotnością, samodzielnością i wolnością.

Na początku ciężko było mi się przyzwyczaić do charakterystycznego stylu, jakim posługuje się Ewa Kopsik. Trudno było mi dłużej skupić się na problemach głównej bohaterki, bo ta denerwowała mnie swoją nieudolnością i biernością. Nie mogłam zrozumieć jak można być tak obojętnym i zdanym na łaskę innych. Jak można nie kochając kogoś, tak bardzo mu się narzucać, po to tylko by mieć z czego żyć, choćby było to życie w najnędzniejszych warunkach. W miarę czytania jednak bohaterka powoli przestawała mnie aż tak bardzo drażnić i w sumie pod koniec zaczęłam jej nawet współczuć. Bo nie umiała pokierować swoim życiem odpowiednio i w końcu zdała sobie z tego sprawę.

"Uciec przed cieniem" to nie jest takie sobie zwykłe lekkie czytadło. Skłania do refleksji nad swoim własnym życiem, nad mechanizmami zachowań ludzkich, pokazuje tę złą i ciemną stronę charakteru ludzkiego, a także próbuje przedstawić wpływ wzorców głęboko zakorzeniony w kulturze społeczeństwa na życie jednostki. To z pewnością ukryte pod przykrywką literatury studium psychologiczne człowieka.

Kopsik pisze łatwym w odbiorze językiem, bez zbędnych ubarwień, tak jakby rzeczywiście zwierzał nam się ze swoich problemów ktoś bliski. Bardzo ułatwia to odbiór, bo wiadomo, że nikt nie lubi czytać naukowych psychologicznych suchych faktów.