Himalaistka recenzja

„Góry uczą pokory. Nikt przed wyjazdem nie myśli o tym, że stanie się coś złego, ale nie można zakładać, że wszystko zawsze będzie się układać.” Cóż za prorocze zdanie, które według mnie, idealnie wprowadza w klimat książki.

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Wojciecha Wójcika, mimo iż miał już trochę historii na swoim koncie, to jednak jakoś nigdy wcześniej nie złożyło się byśmy zawarli „bliższą znajomość”. Tu zachęciła mnie historia, która częściowo rozgrywa się na K2 a więc w środowisku, o którym wiem niewiele. A po prawdzie nie wiem nic. Czy się zawiodłam?

Podczas nieudanego ataku szczytowego jeden z uczestników wyprawy znalazł się oko w oko z zamarzniętymi szczątkami doczesnymi kobiety. Niby cóż dziwnego? Góry są przecież niemymi świadkami śmierci, ale czekan wystający z głowy jednak dawał do myślenia. Czy można aż tak nieszczęśliwie upaść? Łukasz, bo o nim mowa, po dotarciu do obozu poinformował o znalezisku nie tylko jego członków, ale także rodzime media. Traf chciał żeby akurat w redakcji przebywała Majka, dawna miłość Łukasza, która przez rozgrywające się na jej oczach wydarzenia zaangażowała się w sprawę i zaczęła ją odbierać bardziej niż osobiście.
Kim tak naprawdę była tytułowa Himalaistka? Kto użył czekan niezgodnie z jego przeznaczeniem?
Hermetyczne środowisko, wielkie pieniądze, czwarta władza, zemsta i ambicja. Atmosfera wokół Łukasza zaczęła się robić coraz gęstsza z minuty na minutę. Młoda początkująca dziennikarka z wielką ambicją zaczęła węszyć w sprawach, które powinny się znaleźć na dnie szczeliny równie zmarznięte jak zwłoki himalaistki i nie powinny ujrzeć światła dziennego.

Akcja rozgrywała się wielotorowo. Losy Majki, Łukasza oraz partnera Iwetty, który również był himalaistą splatają się ze sobą i co rusz odkrywają przez czytelnikiem nowe nieznane fakty. Nieznane, bo dotychczas głęboko skrywane. Autor nie tylko w sposób ciekawy i dynamiczny opisywał przygody bohaterów w Polsce, w Pakistanie, ale również zgrabnie połączył wszystkie wątki tak by utworzyły spójną i logiczną całość. Z jednej strony ambitna osóbka, która na stażu dziennikarskim koniecznie chciała się pokazać z dobrej strony i zdobyć etat. Drugim torem Łukasz himalaista opierał się przeciwnościom losu. Czytało się przyjemnie i płynnie. Nie nazwałabym tego jednak ani thrillerem ani kryminałem a sensacją z mocnym akcentem na przygodówkę z wątkiem kryminalnym. Tempo szybkie, fabuła zagmatwana i skompilowana, co wzbudzało ciekawość a czasem sprowadzało umysł czytelnika na manowce. Już mi się wydawało, że wiem, co jest grane a po kolejnym rozdziale moje domysły zmieniały się o 180 stopni. Czasem się dziwiłam nadmiarem szczęścia, którym Autor nie szczędził bohaterom, trochę mi się dłużyła podróż Łukasza, ale w ogólnym rozrachunku jestem na tak. Na pewno nie będzie to moja ostatnia przygoda z Autorem. Czas z „Himalaistką” nie był czasem straconym.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl