Himalaistka recenzja

Zachwycona „Dziedzictwem von Schindlerów” postanowiłam kontynuować moją literacką przyjaźń z Wojciechem Wójcikiem. Jest to wprawdzie przyjaźń jednostronna, ale czuję, że będzie się ona pogłębiać z każdą kolejną przeczytaną przeze mnie książką jego autorstwa.

Morderstwo na K2? A może samobójstwo? Czy jedyne? Czy podobne wypadki miały już miejsce? Być może dokładnie w tym samym miejscu?

Łukasz Lewicki, młody, silny, wytrwały i bardzo zdeterminowany himalaista jest osią tej opowieści. To on odnajduje zamarznięte zwłoki zaginionej przed rokiem Iwetty, nie wiedząc, że tym samym wydał na siebie wyrok.

Maja, młoda dziennikarka, stażystka Inter Media, trochę przez przypadek, zaczyna zajmować się tematem narodowej wyprawy na K2. Nie wie jeszcze, że będzie to temat bomba, że to właśnie ona i jej teksty staną się prawdziwą sensacją. Ma wyłączność na pewne informacje ze względu na znajomość z głównym bohaterem całego zamieszania, Łukaszem.

Podoba mi się sposób, w jaki autor stopniuje napięcie i dawkuje informacje. To, co wydawać by się mogło jakże częstym wypadkiem w górach, fakt, zakończonym śmiercią sławnej himalaistki Iwetty, może nie być tym, czym zdawałoby się być na pierwszy rzut oka.

Podoba mi się to, że oprócz dobrze skonstruowanego wątku kryminalnego, którym mogłam się czytelniczo rozkoszować, miałam okazję pogłębić swoją wiedzę o tym, jak wyglądają wyprawy na najwyższe i najniebezpieczniejsze szczyty świata, z czym muszą się zmagać osoby decydujące się na uprawianie tego ekstremalnego sportu. Walczą nie tylko ze zmęczeniem, zmagają się z pragnieniem, chłodem, głodem, odmrożeniami, swoimi słabościami i ograniczeniami własnego ciała. To zdecydowanie nie jest sport dla mięczaków 😊

Uwielbiam autora za to, że od pierwszej do ostatniej strony trzyma mnie w napięciu i nie wypuszcza do samego końca. To wielka sztuka napisać książkę liczącą prawie siedemset stron i nie zanudzić czytelnika. Pomału łączyć wątki, układać puzzle z pozoru do siebie nie pasujące, robić to w sposób logiczny i co najważniejsze, ciekawy, aby na koniec zadać cios ostateczny i zostawić czytelnika z otwartą buzią i myślami: „Każdego podejrzewałam, ale z pewnością nie tę osobę!”.

W posłowiu autor napisał, że „Himalaistka” jest dla niego książką szczególną. W pewien sposób stała się ona szczególną również dla mnie. Lubię, kiedy lektura daje mi coś więcej niż tylko przyjemność czytania, kiedy zapada w pamięć i zachęca do poszerzenia wiedzy, w tym wypadku wiedzy o himalaizmie. Biję wielkie brawo Wojciechowi Wójcikowi za rzetelny research i za niezapomnianą wędrówkę Żebrem Abruzzich, lodowcem Baltoro, bezdrożami Pakistanu, Afganistanu, Tadżykistanu. Zarówno dla autora, jak i dla mnie była to niezwykła przygoda.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl