Tysiąc wspaniałych słońc recenzja

Khaled Hosseini - afgański pisarz, zadebiutował w 2003 roku powieścią Chłopiec z latawcem, która przyniosła mu międzynarodową sławę i została zekranizowana.

Dwie kobiety i dwie różne historie, które w którymś momencie splatają się ze sobą, tworząc niezwykle poruszającą opowieść o przyjaźni, miłości, nadziei i poświęceniu.

Mariam - dziecko z nieprawego łoża, owoc romansu bogatego biznesmena i gosposi. Dzieciństwo spędza w ubogiej chatce na obrzeżach Heratu. W wieku piętnastu lat zostaje zmuszona do małżeństwa z trzydzieści lat od niej starszym Raszidem, szewcem z Kabulu.

Lajla - dorasta w Kabulu, ma kochających rodziców i wiernego przyjaciela Tarigha. Jest zdolna, ambitna, chce zdobyć wykształcenie. Cały jej świat przewraca się do góry nogami, kiedy w wyniku wybuchu bomby traci rodziców. Nie może liczyć na nikogo, nawet na Tarigha, który już wcześniej był zmuszony opuścić miasto. Trafia wtedy do domu Mariam i Raszida, którzy opiekują się nią w tym bolesnym dla niej czasie. Wkrótce potem Raszid poślubia Lajlę, licząc na to, że młoda żona da mu upragnionego syna.

Dla obydwu kobiet życie pod jednym dachem okazuje się trudne. Starają się nie wchodzić sobie w drogę, ale czuć między nimi wrogą niechęć. Brutalny mąż i okrutna rzeczywistość sprawiają jednak, że powoli między Mariam i Lajlą rodzi się ogromna przyjaźń, która pozwoli im przetrwać najtrudniejsze czasy.

Tysiąc wspaniałych słońc to pięknie napisana powieść o kobiecej przyjaźni, wielkiej miłości i oddaniu, a wszystko to rozgrywa się na tle dramatycznej historii Afganistanu. Hosseini ukazał nam świat, o którego istnieniu wiele z nas nie zdaje sobie sprawy. W kraju targanym konfliktami zbrojnymi, gdzie różne ugrupowania prowadzą krwawą walkę o władzę, kobiety nie mają żadnych praw. Nie mogą się uczyć, pracować, a nawet wyjść z domu bez mężczyzny, który by im towarzyszył. Ten wstrząsający obraz zmusza nas do zastanowienia się nad prawami rządzącymi tym światem, pozwala też docenić szeroko pojęta wolność, która wydaje się nam taka oczywista. I chociaż w życiu głównych bohaterek nie brakuje smutnych, tragicznych i bolesnych wydarzeń, to zakończenie powieści niesie nadzieję. Pozwala wierzyć, że jeszcze przyjdą lepsze czasy, że poświęcenie jest coś warte, a w tym okrutnym świecie można, pomimo wszystko, znaleźć prawdziwą miłość i przyjaźń.