Cienie między nami recenzja

Od takich słów zaczyna się powieść Cienie między nami. Kiedy pierwszy raz przeczytałam opis tej książki, wiedziałam, że muszę ją poznać. Powyższe słowa intrygują i zachęcają do zapoznania się z historią Alessandry, dziewczyny, która pragnie zostać królową. W natłoku innych zajęć i stosu hańby, dzieło Tricii Levenseller musiało odrobinę poczekać na swoją kolej, ale w końcu przyszedł na nie czas, a ja bawiłam się wyśmienicie!

Alessandra jest drugą córką, co oznacza, że nie może pojawiać się w towarzystwie do momentu, aż jej starsza siostra wyjdzie za mąż. Znudzona dziewczyna wykorzystuje więc wolny czas na wiele różnych rozrywek, które w żaden sposób nie przystają młodej damie. W tym romansowanie z mężczyznami. Jej pierwsza miłość i zaraz jedyna, niestety okazała się nieszczęśliwa, a chłopak, w którym pokładała wielkie nadzieje na szczęśliwe życie, złamał jej serce. Jak już można wywnioskować z cytatu, od którego rozpoczęłam swoją recenzję - ta zniewaga krwi wymaga - i mężczyzna zapłacił za swój uczynek najwyższą cenę. Od tamtego czasu nasza bohaterka postanowiła sobie, że już nigdy więcej się nie zakocha. Bawi się mężczyznami i ich uczuciami, a w międzyczasie knuje plan na swoją przyszłość. Postanawia uwieść młodego króla, poślubić go, a następnie zabić i przejąć królestwo. Ale czy jej się to uda? Czy Król Cieni, który odsunął od siebie nawet swych przyjaciół, dopuści do siebie nieznajomą kobietę?

Jak już wspomniałam - bawiłam się wyśmienicie! Była to powieść, której potrzebowałam. Alessandra jest bohaterką, która doskonale wie, czego chce i nie boi się dążyć do celu po trupach. Buntuje się przeciwko normom społecznym i pragnie żyć po swojemu, zgodnie ze swoim sumieniem. Nie ma również szacunku do swojej starszej siostry i ojca. Oboje zresztą lekceważą dziewczynę i nie liczą się z jej uczuciami i pragnieniami. Alessandra została pozostawiona sama sobie, więc też sama poukładała swoje życie. Dopiero w pałacu poznaje prawdziwych przyjaciół, na których może liczyć w każdej sytuacji.

Kallias z kolei jest niegotowy na objęcie tronu. Jego rodzice zostali zamordowani, a on jest jeszcze za młody by móc samodzielnie rządzić. W związku z tym władzę sprawuję wraz z Radą Królewską, w której nie wszyscy są do niego przychylnie nastawieni. Po udanym zamachu na króla i królową, Kallias rozkazał wszystkim obecnym wtedy w pałacu, pozostać w nim. Nie ufał nikomu, co poskutkowało odsunięciem od siebie swoich przyjaciół. Jego głównym celem jest znalezienie morderców i zemsta za śmierć rodziców. Jest oczywiście przystojny i miły, ale to co mi się podobało w nim najbardziej to, to że nie został przejaskrawiony, ani w jedną, ani w drugą stronę. Jest uprzejmy, ale potrafi też się odgryźć i zażartować. Jest przystojny, ale na szczęście nie jest to podkreślane na każdym kroku, a damska część pałacu nie wzdycha do niego po kątach. Dzięki temu bardziej możemy skupić się na jego charakterze, który jest naprawdę ciekawy.

Najciekawszy jednak jest fakt, że króla nie można dotykać pod groźbą utraty życia. Jest to prawnie zakazane, a ma to ścisły związek z cieniami, które otaczają Kalliasa. Jaki jest główny powód, dla którego należy zachować dystans, dowiesz się, czytając książkę, którą naprawdę polecam.

Powieść wciąga od pierwszej strony. Trudno się temu dziwić, skoro autorka rozpoczęła swoją opowieść od poinformowania nas, że główna bohaterka jest morderczynią. Muszę przyznać, że ani przez moment się nie nudziłam, chociaż oczywiście są sceny w książce, które dostarczają nam mniejszej dawki emocji. Relacja, która rozwija się między Alessandrą i Kalliasem, oczarowała mnie. Bohaterowie nie wpadają sobie w ramiona przy pierwszym spotkaniu i to nie tylko dlatego, że króla nie można dotykać. Na początku władca trzyma się na dystans od głównej bohaterki, a decyduje się zatrzymać ją w pałacu tylko ze względu na Radę Królewską, która wymaga od niego znalezienia żony. Z czasem jednak, bardzo powoli, zaprzyjaźniają się, zaczynają sobie ufać i pomagać. Nie było tutaj żadnego łapu capu, tylko powolne i rozsądne rozwijanie uczucia między dwójką postaci. Szacunek dla autorki, jak to wszystko poprowadziła.

Pod koniec książki mamy tradycyjny wyciskacz łez, czyli to, co kocham w książkach najbardziej. Uwielbiam popłakać się przy dobrej literaturze, także Cienie między nami otrzymały od razu dodatkowo kilka punktów za sam fakt, że wywołały u mnie tak silne emocje. I choć niektóre elementy powieści były do przewidzenia, kompletnie mi to nie przeszkadzało, aby dobrze się bawić.