Tyle groźnych miejsc recenzja

„Tyle groźnych miejsc” Stacy Willingham została sklasyfikowana jako kryminał, sensacja i thriller. Choć książka rzeczywiście zawiera elementy tych gatunków, dla mnie jest przede wszystkim dramatem psychologicznym, i w tej kategorii ją oceniam.

Isabella Drake wieczorem kładzie swojego małego synka spać, lecz rano, gdy wchodzi do jego pokoju, chłopca już tam nie ma. Ona i jej mąż spali w sąsiednim pokoju, ale żadne z nich nie wie, co się stało. Isabella, nie mogąc pogodzić się z jego zaginięciem, obsesyjnie stara się go odnaleźć, podczas gdy jej mąż, zmęczony jej nieustanną determinacją, odszedł do innej kobiety.

Akcja toczy się w dwóch liniach czasowych, które mocno się ze sobą przeplatają, pokazując, jak przeszłość Isabelli wpłynęła na jej obecne życie.

Powieść rozwija się stopniowo. Na początku poznajemy wydarzenia zarówno współczesne, jak i te, które miały miejsce, gdy Isabella miała osiem lat. Historia jest przedstawiana powoli, jakby autorka z namysłem wkraczała w intymny, pełen bólu świat bohaterki. Dopiero w drugiej połowie tempo wzrasta, a skrywane tajemnice zaczynają wychodzić na światło dzienne.

Mimo że zazwyczaj nie przepadam za powolnym rozwinięciem fabuły, rozumiem, że autorka zrobiła to celowo, aby precyzyjnie złożyć wszystkie elementy układanki. Druga część książki to jak układanie obrazka, gdzie niektóre puzzle, w szerszym kontekście, okazują się wyglądać inaczej, niż można było przypuszczać. To przewrotna opowieść, która może budzić skrajne emocje – od zachwytu po rozczarowanie. Ja jednak należę do tych, którzy czują satysfakcję po lekturze. Jedynym, czego mi zabrakło, to bardziej rozwiniętego zakończenia, które przy takim prowadzeniu fabuły wydawało się naturalnym.

Choć fabuła rozwija się wolno, stopniowe odkrywanie przeszłości i psychiki bohaterów buduje napięcie. Isabella, zmagająca się z własnymi demonami, staje się osobą, której trudno nie współczuć. Jej obsesja na punkcie odnalezienia syna, mimo że czasami destrukcyjna, jest zrozumiała i wiarygodna. W kontrze stoi jej mąż, który próbuje znaleźć w tym wszystkim równowagę, ale ostatecznie nie wytrzymuje napięcia i wybiera inną drogę.

Narracja prowadzona była w taki sposób, że stopniowo wchodziłam w świat Isabelli, w jej lęki i traumy. Niektóre momenty były wręcz przejmująco intymne, co wzmocniło poczucie, że miałam do czynienia nie tylko z historią zaginięcia dziecka, ale także opowieścią o kobiecie próbującej zrozumieć siebie i swoje uczucia. Ten wewnętrzny dramat towarzyszył mi do samego końca. To właśnie ta warstwa psychologiczna sprawiła, że według mnie, książka wychodzi poza ramy klasycznego thrillera.

To historia, która zmusza do refleksji nad tym, jak przeszłość kształtuje nasze postrzeganie prawdy i jak silna potrafi być potrzeba odnalezienia utraconego sensu życia i siebie.
Jest to książka, która wymaga zaangażowania, ale finalnie wynagradza emocjonalną intensywnością. Idealna dla tych, którzy w literaturze szukają wglądu w skomplikowaną ludzką psychikę.