Wieże z kamienia recenzja

„Wieże z kamienia" budzą przede wszystkim pokorę. Książka pokazuje, że w rzeczywistości nie wiemy nic na temat konfliktu czeczeńskiego. Uświadamia nam, że na Kaukazie mamy do czynienia z czymś znacznie trudniejszym i bardziej skomplikowanym. Reportażysta skupia się na Czeczenach i cenie, jaką płacą za wieloletnią wojnę. Nie jest to jednak jednostronny portret ludzkiego cierpienia spowodowanego bezduszną polityką Kremla. Jagielski, zdaje się, że nawet z przekąsem, zauważa, że niektórzy watażkowie kaukascy wojowanie mają we krwi i tylko dzięki wojnie mogą coś znaczyć. „Wieże z kamienia" są też opowieścią o samym autorze, który od środka chciał przyjrzeć się mechanizmom wojny obnażającym dobre i złe strony człowieczeństwa.



Tym, co szczególnie zwraca uwagę w reportażu, to jego styl. Dziennikarz pokazuje literacki pazur. Udała mu się trudna sztuka napisania opowieści mówionej. Cały czas ma się wrażenie, że autor siedzi obok nas i snuje swoją historię zaciągając się kolejnym papierosem. Jednocześnie Jagielski zadbał o dramaturgię tekstu. Podzielił książkę na trzy części, które odpowiadają kolejnym porom roku i kolejnym stadiom jego odbierania rzeczywistości. Zaczyna od zwykłej ciekawości reportera, który wyrusza na kolejną wyprawę, by skończyć na potęgującym poczuciu ogólnej niemocy i zniechęcenia.



„Wieże z kamienia" to świetnie napisany reportaż i obowiązkowa pozycja dla tych, którzy nie zadowalają się komunałami z pierwszych stron gazet, ale chcą zrozumieć.