Zimowy ogród recenzja

 Piękna i wzruszająca opowieść o przeszłości która zmienia teraźniejszość. Osiemdziesięcioletnia Anja nie zostaje zobowiązana przez swojego umierającego męża do wyjawienia dwóm dorosłym córkom, prawdy o swojej przeszłości. Nie jest łatwo mówić o przeszłości, która jest przyczyną emocjonalnego chłodu i braku więzi z córkami, pomimo tego, że męża bardzo uwielbia ("Matka ich nie odtrąca. Jej w ogóle nie zależy").
Początek powieści to wyraziście zarysowane sylwetki kobiet, które łączą więzy krwi, lecz nie uczucia. Każda z nich ma problemy w okazywaniu uczuć. Po śmierci męża Anja ma objawy choroby otepiennej, więc nie ma zbyt wiele czasu, aby wyciągnąć z matki prawdę. Dobrym sposobem wydaje się powrócenie do tradycji sprzed lat, gdy matka nocą, w całkowitych ciemnościach opowiadała im bajkę - nie bajkę o dziewczynie ze Śnieżnego Królestwa. Stopniowo zaczyna się przełamywać i nie opowiada już bajki, lecz historię Wielkiego Terroru w Związku Radzieckim lat 30-tych XXw. oraz oblężonego, głodującego Leningradu podczas II wojny światowej. To obraz radzieckich kobiet, które codziennie walcząc o kawałek chleba z trocinami, czy gotując zupę z kleju do tapet czy kleju stolarskiego, usiłowały ratować życie swojej rodzinie. Autorka bardzo sugestywnie oddała obraz tamtych potwornych czasów. Do tego, co się wydarzyło w Leningradzie i jaki wpływ miało na Anję, to już szanowna Czytelniczko dojdziesz sama, bo nie mam zamiaru pozbawiać cię tych emocji podczas lektury..
Ale ostrzegam, zakończenie jest bardzo filmowe, melodramatyczne, więc należy przygotować solidną paczkę chusteczek , bo bez łez się nie obejdzie.
Bardzo, bardzo polecam