Odziedziczone zło recenzja

Pierwszy kryminał Sigurðardóttir, który wysłuchałem: 'Rozgrzeszenie' bardzo mi się spodobał. Potem dowiedziałem się, że to trzecia książka z serii 'Freyja i Huldur'. Teraz postanowiłem odsłuchać serii po bożemu, zacząłem więc od pierwszej książki.

Rzecz zaczyna się w 1987 r., kiedy to trójka porzuconych przez rodziców małych dzieci zostaje oddana do adopcji do różnych rodzin mimo tego, że są silnie ze sobą związanym rodzeństwem. A potem przenosimy się o 28 lat później, do 2015 r. i mamy brutalne zabójstwo młodej kobiety, matki trojga dzieci. Wtedy też zapoznajemy się z Freyją, psycholożką zajmującą się dziećmi z problemami, która okazjonalnie współpracuje z policją. W sprawie morderstwa kluczowym świadkiem jest siedmioletnia dziewczynka, Margrét, która Freyja się opiekuje. Huldur zaś to młody policjant u progu kariery, który dostaje śledztwo w sprawie wspomnianego morderstwa. Zaś okoliczności poznania się Freyji i Huldura są dosyć specyficzne...

Bardzo ciekawe są sceny przesłuchania Margrét, jak wspomniałem kluczowego świadka zabójstwa, widzimy, jak ostrożnie psycholożki z nią rozmawiają. Chodzi między innymi o to, aby nic dziecku nie wmówić, bo pójdzie za sugestią dorosłego, a prawdy się nigdy nie dowiemy.

Od pewnego momentu opis śledztwa prowadzonego przez Huldura nuży, bo przesłuchanie Margrét nie wystarcza: policjanci drepcą w miejscu. My czytelnicy wiemy więcej, bowiem autorka serwuje nam istotne wątki poboczne. Na przykład historię młodego krótkofalowca, który otrzymuje dziwne komunikaty liczbowe, w jednym z nich pojawia się jego numer PESEL... Historia owego krótkofalowca okaże się kluczem do rozwiązania zagadki.

Ciekawym problemem poruszonym przez Sigurðardóttir jest prawo adoptowanych dzieci do informacji o biologicznych rodzicach. Kilkadziesiąt lat temu w Islandii dopuszczano całkowite zatarcie takich informacji: dokumenty adopcyjne były komisyjnie niszczone. Obecnie każda osoba ma prawo do informacji o swoim pochodzeniu. W książce niektórzy adoptowani w ogóle nie są zainteresowani swoimi korzeniami, inni wręcz obsesyjnie chcą znać historię swej biologicznej rodziny. Niemniej pokazuje autorka, że historia przodków czasami jest bardzo trudna do przyjęcia, lepiej o niej nie wiedzieć.

Pod koniec książki mamy nieoczekiwany zwrot, wtedy akcja nabiera wyraźnie tempa. Zaś rozwiązanie zagadki morderstw (bo jest ich więcej niż jedno) jest zupełnie nieoczekiwane i całkiem logiczne.

Książka nie jest tak dobra jak 'Rozgrzeszenie' ze względu na wspomniane dłużyzny i niezbyt wyraziste wątki społeczne, niemniej to wciąż bardzo dobry kryminał.

Słuchałem audiobooka w bardzo dobrym wykonaniu Filipa Kosiora.