Milusha recenzja

Czy po ośmiu latach państwa PiS mamy jeszcze działający wywiad wojskowy i cywilny? Trudno ocenić, służby lubią ciszę, a i politycy na ich temat raczej milczą. Marek Kozubal pokusił się o próbę pokazania służb w schyłkowym okresie władzy PiS, a także korupcji i kręcenia lodów na politycznych szczytach.

Tytułowa Milusha to dziwna postać. Ni to Polka, ni to Niemka. Ni to mężczyzna, ni kobieta. Ściślej: biologicznie – mężczyzna, kulturowo i psychicznie – kobieta w trakcie kuracji hormonalnej, a przed operacją w dalekiej Tajlandii. Do tego lesbijka. Została zwerbowana przez polski wywiad i po dwutygodniowym przeszkoleniu wykonuje drobne zadania w Niemczech, głównie dostarczając niejawne przesyłki.

Tymczasem w Iraku zostaje porwany, a następnie przewieziony do Iranu polski geolog. Ceną za jego uwolnienie są transporty broni do Iranu. Sęk w tym, że to złamanie embarga, a więc nie mogą się o tym dowiedzieć ani sojusznicy Polski, ani media. Przyjaciel Milushy, antyirański Kurd dowiaduje się o polskiej broni w rękach Irańczyków i wkrótce zostaje zlikwidowany. Ktoś także dokonuje zamachu na Inę – życiową partnerkę Milushy.

Ina to literacki upraszczacz: genialna hakerka, która zdobywa dla Milushy dowolne informacje o dowolnym człowieku. Odczytuje SMS-y, zdobywa wyciągi z kont bankowych, włamuje się do monitoringów itp. Po takie postacie sięgają autorzy książek i scenariuszy, których nie stać na skonstruowanie realistycznego śledztwa: najistotniejsze informacje zdobywa dla głównego bohatera nerd za pomocą komputera i Internetu.

Tymczasem w Warszawie odbywa się typowa polska polityka. Władcy cichcem dalej dostarczają broń do Iranu, świetnie na tym zarabiając. W służbach są zarówno propaństwowcy, jak i ludzie służący tylko wiadomej formacji politycznej. Są też powiązani z władzą biznesmeni. I ta część warszawska wydaje mi się bardziej udana niż przygody transseksualnego Jamesa Bonda dla bardzo ubogich.

Zupełnie nie rozumiem, dlaczego w powieści pojawia się postać szyfranta Zielonki, który zaprzedał się obcemu wywiadowi i zginął w zamachu. Ktoś taki istniał naprawdę, tak się właśnie nazywał, też był chorążym i zginął w niewyjaśnionych do dziś okolicznościach. Nie wiadomo, czy popełnił samobójstwo, czy został zlikwidowany. Nie wiadomo, czy zdradził, a jeśli tak, to kto go zwerbował.

Lubię czytać polskie powieści szpiegowskie, ale Severski i Michniewicz jakoś bardziej mnie przekonują. Czytając tych autorów, mam wrażenie, że oni uchylają prawdziwego rąbka tajemnicy otaczającej tajne służby, nie tylko polskie zresztą. Tu więcej dowiedziałem się o kulinarnych specjałach z różnych zakątków, a także o najdroższych alkoholach, którymi raczą się niektórzy bohaterowie.

Dużym plusem książki jest natomiast okładka, bardzo trafnie oddająca specyfikę głównej postaci.