Trędowata recenzja

Dziewiętnastoletnia dziewczyna przyjmuje posadę w domu pana Macieja Michorowskiego i hrabiny Elzowskiej, by móc daleko od domu leczyć złamane serce. Ku swemu zaskoczeniu zdobywa wśród arystokracji coraz wyższą pozycję. Przestaje być postrzegana jedynie jako nauczycielka młodej Luci i zdobywa wśród tej najwyższej sfery przyjaciół. Jest zapraszana razem z państwem na wystawy, bale i polowania. Panowie zabiegają o jej towarzystwo, panie zazdroszczą jej urody. Stefcia staje się także obiektem uwielbienia najlepszej partii w kraju, wnuka pana Macieja - Waldemara ordynata Michorowskiego. Mężczyzna początkowo pragnie jedynie "zdobyć" śliczną, drażniącą się z nim dziewczynę - z czasem jednak zakochuje się. Miłość taka jest jednak zakazana. Część arystokratów dostrzegający względy ordynata wobec nauczycielki postanawia udowodnić jej, że dla nich zawsze była i będzie "trędowatą"!

Wspaniały romans osadzony w polskich realiach bogatej arystokracji opisujący nie tylko uczucie i walkę o nie, ale także ludzkie uprzedzenia, podłości i ślepe podążanie za obca modą. Autorka zbudowała kilka wspaniałych postaci - nie tylko Stefcię i Waldemara, ale także niezależną i miłującą konie pannę Ritę, zabiegającego o względy amazonki hrabiego Trestki oraz pana Macieja, który w latach młodości przeżył podobną historię miłosną jak wnuk. Starszy pan nie miał siły walczyć o ukochaną, ale jego wnuk jest gotowy poświęcić dla Stefanii wiele!

Historia tej miłości zauroczyła mnie... Uważam, że śmiało może być porównywana z książkami Jane Austen i stawiana z nimi na równi.