Trauma recenzja

Sophie Hannah jest utalentowaną pisarką i cenioną poetką, uhonorowaną nagrodą Daphne au Maurier i nominowaną do T.S. Eliot Prize. Jej powieści zostały entuzjastycznie przyjęte przez krytyków i czytelników i stały się bestsellerami. Zostały zekranizowane i przetłumaczone na wiele języków. Autorka mieszka w Cambridge z mężem i dziećmi.

Bohaterką jej najnowszej powieści jest Amber Hewerdine, młoda, twardo stąpająca po ziemi kobieta. Ma męża, z którym wychowuje dwie dziewczynki, córki jej najlepszej przyjaciółki Sharon, zamordowanej dwa lata wcześniej. Odkąd to makabryczne wydarzenie miało miejsce, Amber cierpi na bezsenność. Czasem prześpi się kilkanaście minut i tyle. Ta dolegliwość pogarsza nie tylko jej zdrowie, ale również psychikę, gdyż nie może sobie poradzić sama ze sobą w nocy, który jest niemiłosiernie długa, gdy się nie śpi.

Amber poznajemy w chwili, gdy siedzi w samochodzie przed domem hipnoterapeutki Ginny Saxon, ponieważ chce zasięgnąć porady psychologa. Postanowiła dać wprowadzić się w stan hipnozy, aby dotrzeć głęboko do swej podświadomości, nawet tam, gdzie sama nie potrafi zajrzeć. Do tej wizyty podchodzi z pewnym rozbawieniem, a nawet sarkazmem, gdyż niezbyt wierzy w jej powodzenie, ale jednak mimo to chce spróbować.

"Mój umysł potrafi być groźnym stworzeniem. Od czasu do czasu muszę trzymać go z dala od ludzi, którzy są mi bliscy, by ich nie zatruć."

Wysiada z samochodu i udaje się do gabinetu, gdzie podczas "seansu" wypowiada słowa "Dobrzy, źli, prawie źli". Co oznaczają? Amber próbuje się tego dowiedzieć, ponieważ jest pewna, iż mają one jakiś związek ze śmiercią jej przyjaciółki. Będzie musiała zmierzyć się z przeszłością i pokonać swoje największe lęki.

Bohaterka powieści, jak już wcześniej wspomniałam, jest twardo stąpającą po ziemi kobietą. Z całego serca kocha dziewczynki, którymi się opiekuje, zrobiłaby wszystko, aby były szczęśliwe. Ma stałą, dobrze płatną pracę, wspaniałego męża, utrzymuje stałe kontakty z rodziną, konkretnie ze szwagrem, jego żoną Jo i ich najbliższymi. Z Jo łączą ją najbliższe relacje, można by nazwać to przyjaźnią, choć tu mogłabym podyskutować, gdyż ich relacja jest bardzo trudna, powiedziałabym nawet, że toksyczna. Niby są ze sobą blisko, ale z drugiej strony nie przepadają za sobą, znają się od wielu lat, a tak naprawdę wiedzą o sobie bardzo mało. Ja również nie polubiłam Johannah, to bardzo irytująca osoba i zastanawiam się, jak inni mogli z nią wytrzymać.

"To zupełnie normalne bać się czegoś, czego nienawidzisz, ale czego nie możesz uniknąć."

Trauma w moim odczuciu nie jest lekką lekturą. Napisana bardzo ambitnym językiem, wymaga maksymalnego skupienia się. Trochę "uwierała" mnie zbyt mała ilość dialogów, autorka skupiła się na odczuciach, myślach bohaterów, no ale w końcu to thriller psychologiczny. Ogromnym uznaniem obdarzam ją za dużą wiedzę z zakresu psychologii, ponieważ doskonale stworzyła sylwetki zarówno mordercy, jak i pozostałych bohaterów. Sądzę, że osoby zainteresowane tym tematem z pewnością znajdą tu tematy do rozważań.

"Prawda nie zawsze jest najprzyjemniejsza dla tego, kto musi ją usłyszeć. Ale na ogół jest najlepszym krokiem dla tego, kto ją wypowiada."

Kolejnym plusem jest przemienność narratorów. Raz patrzymy na sprawę z subiektywnego punktu widzenia Amber, raz z obiektywnej perspektywy policjantów, a czasem też poznajemy psychologiczną analizę różnych zagadnień poruszanych w powieści ze strony jednej z bohaterek, która ujawnia swoją tożsamość po pewnym czasie, więc ja może również to przemilczę. Nie miałam jednak poczucia, które często się zdarza, gdy narrator jest ciągle zmieniany, że skaczę z kwiatka na kwiatek.

Co jeszcze podobało mi się w tej powieści? Cenię Amber, a właściwie autorkę, iż wykreowała postać posiadającą pełno wad, osobę z którą czasem ciężko wytrzymać. Bo taka właśnie jest Hewerdine. Mylicie się, jeśli myślicie, iż spotkacie słodką idiotkę, która powoli kojarzy wszystkie fakty. Jej mózg pracuje na pełnych obrotach cały czas, analizując i wspominając przeszłe zdarzenia.

Polecam tę powieść wszystkim fanom thrillerów, sensacji i powieści, w których trzeba troszkę pogłówkować. Mnie na początku przeszkadzał ambitniejszy język, gdyż zazwyczaj czytam bardzo lekką literaturę, ale cieszę się, że mogłam posmakować czegoś "z wyższego poziomu". Choć czytało mi się tę powieść dosyć wolno, a akcja również nie ma szybkiego tempa, to z pewnością sięgnę po inne pozycje Sophie Hannah.