Topiel recenzja

Doskonale pamiętam lato 1997. Początkową niezdrową ekscytację spowodowaną niespotykanym od dzisięcioleci podnoszeniem się poziomu wód a następnie przerażenie i niedowierzenia gdy woda szła przed siebie zabierając ludzki dobytek często gromadzony przez całe życie.
Pamiętam pospolite ruszenie Polaków z pomocą (uwielbiam to w naszym narodzie, że na co dzień możemy na siebie wrzeszczeć i sobie wymyślać ale jak przyjdzie co do czego stajemy ramię w ramię i dzielimy się z obcymi ludźmi ostatnią koszulą), pamiętam piosenkę zespołu Hey która powodowała drapanie w gardle i łzy. To był trudny czas a powódź zwana teraz powodzią stulecia była swoistym testem dla naszego społeczeństwa, który z drobnymi wyjątkami, zdaliśmy na mocną czwórkę z plusem.

Aż dziw,że ponad 20 lat trzeba było czekać na powieść inispirowaną tamtą tragedią. Jakub Ćwiek w swojej najnowszej książce opowiada historię grupy nastolatków z niewielkiej miejscowości Głuchołazy w województwie opolskim która jako pierwsza została dotknięta powodzią. Grzesiek, Darek, Kacper i Józek w czasie letnich wakacji zamiast spędzać beztrosko czas na czytaniu komiksów i wspólnych wędrówkach bez celu stają w obliczu żywiołu który odciska się piętnem na ich dotychczasowym życiu.
Autor niezwykle starannie nakreślił sylwetki wszystkich bohaterów: ich rodzinne kłopoty i radości, marzenia, pierwsze porywy serca, ambicje i słabości. To powoduje że czytelnikowi łatwo wejść w opowiadaną historię i identyfikować się z chłopcami kibicując ich poczynaniom i krzywiąc się gdy wpadają w kłopoty. A o nie nietrudno bo młodość to gorące głowy, gorące serca i życie na wiecznym ryzyku.
Kiedy w trakcie jednej ze swoich ekapad znajdują we wzburzonej kipieli ludzkie zwłoki jest to początek dramatycznych wydarzeń które jak tocząca się kula śniegowa prowadzą do nieuniknionej katastrofy.

To książka o przyjaźni, to książka o ciężkim okresie dorastania i konieczności podejmowania trudnych decyzji. To też książka o rodzinie, o tym jak ważne jest wsparcie najbliższych gdy młody człowiek wchodzi w okres dojrzewania i uczuciem które w nim dominuje jest gniew i niezgoda na to co wokół.
Opowiedzenie tej historii na tle rwącej wody nadało jej prawdziwego dramatyzmu i trzymało w napięciu do ostatniej strony. A końcowe rozdziały to już istny majstersztyk. Jestem pod dużym wrażeniem tej powieści. To mocna, niezwykle przejmująca i mądra historia opowiedziana z dużym wyczuciem. Polecam!