Toksyczna przyjaźń recenzja

Polly Phillips "Toksyczna przyjaźń",

Izzy i Rebeca dwie przyjaciółki od lat, od miłości do nienawiści dzieli mały krok. Związane ze sobą od lat szkolnych, w życiu codziennym różnią się mocno. Izzy - piękna i bogata, żona i matka, wiedzie spełnione życie. Bec jest całkowitym jej przeciwieństwem. Dziennikarka w wydawnictwie, która nigdy nie otrzymała większej szansy zaistnienia, mieszka w niewielkim mieszkaniu, ma narzeczonego, z którym nie czuje nici porozumienia.

"Toksyczna przyjaźń" przez większą część sprawia wrażenie książki obyczajowej, opartej na toksycznej relacji, szeregu nieporozumień, wchodzeniu z butami w czyjeś życie. Niby kobiety na sobie polegają, dzieląc się nawet najskrytszymi sekretami, a jednak w ich życiu gości też zazdrość, złośliwość, zbyt dużo w gniewie wypowiedzianych słów. O tym, że nie wszystko jest takie jak być powinno sugerują jedynie drobne wydarzenia, niby niewinne gesty, przesłanki ujawniające się w niecodziennym zachowaniu, poszlaki, na które warto zwrócić uwagę. To powoduje, że to niewielkie grono znajomych, i trwającą na ich tle przyjaźń obu kobiet, obserwuje się z ciekawością, zastanawiając się a jednocześnie dość długo czekając, czy wydarzy się coś więcej. Wydarzyć się przecież musi. W końcu to thriller psychologiczny. Zwykle tak długie oczekiwanie na clou powodować może znurzenie, w moim przypadku, sama jestem tym zdziwiona, tak jednak nie było. Chociaż unikam toksycznych relacji jak ognia dałam się wmanipulować w rozgrywkę, którą prowadzą Izzy i Receca. Ale czy tylko one?

Bec to taka bohaterka, którą jednocześnie chciałoby się przytulić, żałując, że jej życie jest takie a nie inne, ale też dać porządnego kopa, żeby się obudziła, ogarnęła i spojrzała na świat z innej perspektywy. Izzy natomiast trudno jest polubić, perfekcjonistka w każdym calu, piękna, mądra i bogata, a jednak sprawia wrażenie sterującej życiem innych manipulatorki.

Na elementy prowadzące do jakiegokolwiek zwrotu akcji czekać trzeba dość długo. To powoduje, że stajemy się świadkami historii obyczajowej. Zaskoczenie jednak następuje i powoduje, że po raz kolejny nie mamy pojęcia, w jaki sposób "Toksyczna przyjaźń" może się zakończyć. Choć mało w niej proporcjonalnie thrillera w thrillerze, tak jak kiedyś wyjaśniał grającemu Marysię Wojciechowi Pokorze zasady zawartości cukru w cukrze Mieczysław Czechowicz w "Poszukiwanym, poszukiwanej", to w myśli innego, przedwojennego tym razem, powiedzenia "cukier krzepi" na przewietrzenie głowy stanowi całkiem dobre remedium.