To recenzja

Pewnego deszczowego dnia w 1957 roku dziewięcioletni George wychodzi pobawić się papierową łódką. Okręcik wpada do ścieku i w mroku kanału schylający się chłopiec dostrzega postać klauna. Życie Georga kończy się w bólu i znika z miasteczka Derry.
Kto z kingowskich fanów (i Ci, którym King został trochę narzucony) nie kojarzy motywu czerwonego balonika? Przed Wami trzecie miejsce na podium z mojego #top5 Mistrza Grozy - „To”. Uwielbiam ten małomiasteczkowy klimat. Duszne powietrze, gęsta atmosfera, niepowyciągane brudy i ogromne niewiadome, które rzucają cień na mieszkańców. Groza w powieści jest genialna. Nie straszy, ale zapewnia napięcie przez ponad 1000 stron. Mistrz zapewnił nietuzinkową zagadkę oraz, jak już wspomniałam, rewelacyjny klimat. I to zło, to przeogromne zło, które jest wplecione w karty powieści. Majstersztyk!
King wspiął się tutaj na wyżyny w opisie strony obyczajowej, co ma odzwierciedlenie w jego, chyba, ulubionym wątku jakim jest dziecięce życie. Pełne niezwykłości, przeogromnej wyobraźni, włóczęgostwa i przygód. Pod tym względem jest ono najbardziej autentyczne porównując z innymi książki jego autorstwa.
King opiera swoją książkę na lękach, które nie są nam obce. Postać Pennywise'a jest jedną z najbardziej przerażających postaci, o której dane było mi przeczytać.
Kolejnym plusem jest nieszablonowa konstrukcja książki, którą po prostu uwielbiam. Mowa tu o dwóch płaszczyznach czasowych tym. Akcja ma swoje miejsce w roku 1957 oraz 27 lat później. Obserwujemy bohaterów jako małych oraz dorosłych. Ich światy idealnie się przenikają, co sprawia, że czytelnik stale jest zaciekawiony rozwojem wydarzeń.
Jedynym minusem jest dla mnie zakończenie. Bez zbędnych przedłużeń i spojlerów – Stephen King czasem po prostu w nie nie umie.
„To” jest powieścią wielowątkową. Horror miesza się tutaj z opowieścią o sile przyjaźni, miłości i poświęcenia. I ten przeogromny kontrast między dzieciństwem, a dorosłością... Halo, potrzebuję więcej godzin w dobie! Naszła mnie ochota na kolejne spotkanie z Tym!