To nie moja wina recenzja

Książka Sadleja to ciekawa pozycja. Czyta się ją szybko, ale nie jest to błahe czytadełko. Książka, choć nie powiem, żeby mnie zachwyciła, to szarpała za kilka strun. Przede wszystkim jest dobrze napisana. Język jest klarowny, charakterny, nie zaciemnia obrazu psychologicznego postaci. Dobrze czyta się tę pozycję, to zdecydowanie tak.

Kolejny plus, to Bieszczady i ich obraz. Zacznę od wycieczki osobistej: należę do pokolenia, dla którego Bieszczady to świętość, legenda, marzenie, czysta poezja i eskapizm połączony w polską wersją westernu. Nigdy jakoś nie byłam w stanie zrozumieć tych zachwytów i tego całego zakochania. Przepraszam, nie jestem. Jako człowiek snujący się po górach chodziłam również po Bieszczadach, ale ich unikalność mi umykała. Jednak Sadlej umiejętnie pokazał w swojej książce jego własną miłość do tego zakątka Polski i muszę przyznać, że Bieszczady widziane jego oczami mają magię, są unikalne. Po raz kolejny udowodnił mi, że słowa jednak potrafią czynić cuda.

"To nie moja wina" Sebastiana Sadleja, teoretycznie jest thrillerem, ale akcja jest niespieszna i przypomina obieranie cebuli. Prawda jest odkrywana wartswa po warstwie. Można się przyczepić (co niniejszym czynię) do konstrukcji fabuły, nie wszystkie rzeczy mi się kleją, psychologicznie także bohaterowie nie zawsze są spójni, ale to fajna książka.

Zaczyna się od trzęsienia ziemi: Krzysztof pakuje się, zostawia swoją komórkę (zgroza, prawda?) i idzie na dworzec. Musi uciec. Chwilę wcześniej jego brat, Dawid, widzi jak Krzysztof wybiega szybko z mieszkania ich rodziców. Od razu podejrzewa najgorsze. No i zaczyna się. Dawid jest przekonany, że Krzysztof zabił ich ojca, a Krzysztof ucieka od swojej przyszłości, żeby rozwiązać zagadkę z przeszłości ich ojca. Jedzie w Bieszczady.

Życie w górach jest zaskakujące, ale w jakiś dziwny sposób jego pozorna prostota mu służy. Nie tylko rozplątuje zagadkę z przeszłości i lepiej poznaje własnego ojca, dowiaduje się także wiele o sobie.

Tak, uczciwie rzecz biorąc, to cała ta warstwa quasi-kryminalna i odkopywanie mało ciekawej przeszłości ojca Krzysztofa i Dawida to tylko pretekst do odbycia podróży wewnętrznej, do uporania się z własnymi strachami, do poukładania się i przewartościowania. Tak, powiecie, że to już było. Pewnie, że było! Jak się sięgnie do Gilgamesza, Biblii, eposów greckich, mitów egipskich, do starożytnej literatury wschodu - to można powiedzieć, że wszystko już było. Tylko co z tego, jeśli można poszukiwanie siebie opowiedzieć raz jeszcze, w sposób osobisty i angażujący? No właśnie. Sadlej tak opowiada. Ciekawie rozgrywa emocje w rodzinie Dawida i jego starszego brata, wciąga czytanie o stosunkach obu braci, o tym miksie miłości, zazdrości, dawnych resentymentów i współczesnego bólu. Nie mogę powiedzieć, żebym którąkolwiek z postaci lubiła, ale odkrywałam je z ciekawością.

I dla tej warstwy narracyjnej warto sięgnąć po "To nie moja wina" Sebastiana Sadleja.