To nie było tylko lato recenzja

Uwaga! Nie czytaj dalej, jeśli nie znasz pierwszej części, bo Ci ją tu nieco zaspoileruję...

Lea i Flynn są w tej części starsi o dwa lata i dojrzalsi o tony doświadczeń. Czas od "tamtego lata" dziewczyna spędziła najpierw w szkole z internatem, a później w Nowym Yorku. Choć wyjeżdżała z Westfield z sercem potrzaskanym na milion małych kawałków, a pierwsze miesiące w ostatniej klasie liceum minęły jej pod znakiem wegetacji, w końcu udało jej się otrząsnąć na tyle, by wstać z kolan i dać życiu szansę, by się działo.

Flynn, po tym, jak wyrzucił Leę ze swojego życia, skupił się w pełni na ratowaniu rodzinnego biznesu i ogarnianiu rzeczywistości, napiętnowanej chorobą ojca. Dziś, jako dyrektor operacyjny w firmie Ashfordów, wreszcie może bardziej swobodnie dysponować swoim czasem, a co za tym idzie, może wreszcie zacząć mieć nadzieję na ułożenie sobie rzeczywistości także na polu prywatnym i uczuciowym.

Po słowach, które kiedyś padły, po ranach, które zostały zadane, lepiej by było, gdyby drogi tych dwojga już nigdy więcej się nie przecięły. Niestety, los bywa przewrotny. Zaniepokojona stanem zdrowia taty Lea przyjeżdża do rodzinnego miasteczka na wakacje. Za ważny cel stawia sobie unikanie przystojnego źródła swoich kłopotów sprzed dwóch lat. W tak małym i hermetycznym środowisku nie ma na to jednak szans...

Jak oni strasznie się ze sobą szarpią, jak rozdrapują te połowicznie zagojone rany, nie pozwalając jednocześnie na naklejenie na nich plastra. Tak bardzo irytowała mnie tu gra niedomówień, które raz za razem omalże nie ruinowały tego, co zaczynało się budować. Bohaterowie, choć o wiele bardziej dojrzali, tak okrutnie nie potrafili ze sobą normalnie rozmawiać, układając na szali swoje krwawiące i rwące się do miłości serca. Dlaczego postacią ze stron książki nie da się potrząsnąć? Och jak bardzo i jak gorąco miałam na to ochotę wielokrotnie podczas lektury! Kiedy oni przestawali utrudniać sobie życie, wkraczał chochlik losu, który bezczelnie komplikował coś z drugiej strony. I tak w kółko, aż do bólu. I bohaterów, i kibicującego im czytelnika. Nie spodziewałam się takich wniosków, ale muszę przyznać otwarcie - ta historia skradła moje serce, cieszę się, że mogłam w niej uczestniczyć i cóż, żałuję, że to już koniec...