Opowieść podręcznej recenzja

Jeden dzień z życia Podręcznej

Ranek. Budzę się spocona. Jest środek lata, a mam na sobie ciężką koszulę nocną, odziana od stóp do głów, która chroni moje ciało przed dotykiem mych rąk. Odrzucam poduszkę z wyhaftowanym napisem w i a r a, nigdy nie zastanawiało mnie gdzie podziały się wobec tego n a d z i e j a i m i ł o ś ć. W pośpiechu zakładam mój czerwony habit – długą niczym nie wyróżniającą się suknię, na nogi wkładam czerwone buty – czerwień to moje barwy, ostrzegawcze, abyśmy były lepiej widoczne. Wyjątek stanowi moja twarz, której praktycznie i tak nie widać, bo chroni ją osłona z białych skrzydeł. Rajstop nie nosimy wcale, ponoć to mało higieniczne i zakazali ich całkowicie. Z daleka słychać głos syreny alarmowej, spoglądam za okno – to czerwony kolor, a więc porodomobil mający obwieścić całej dzielnicy, że wkrótce do republiki dołączy nowy członek. W pośpiechu podążam na podjazd, strażnik już czeka. Siadam na twardych ławkach wśród innych Podręcznych naprzeciw siebie, ale i tak się nie widzimy, skrzydła znacznie ograniczają nam pole widzenia. Nie wolno nam ze sobą rozmawiać, wymieniamy jedynie grzecznościową formułę pozdrowienia, strażnik knebluje drzwi i ruszamy dalej. Wielkie oko śledzi każdy nasz ruch, nie ma mowy o jakiejkolwiek prywatności. Podjeżdżamy pod dom rodzącej, dziś rodzi Warrena, strażnik wyjmuje spluwę i szybkim ruchem nakazuje nam wysiąść, kłębimy się jedna obok drugiej na podjeździe, niczym stadko gęsi. Obok stoi już wóz pogotowia, w którym lekarze jak zwykle grają w karty lub oddają się innym rozrywkom, są potrzebni tylko w razie ewentualności, posyła się po nich, kiedy wszystko inne zawiedzie. Kątem oka widzę nadjeżdżający niebieski wóz Żon z dużymi oknami i wyściełanymi siedzeniami, w naszym okien nie ma, po co mamy wiedzieć dokąd jedziemy. Prowadzą naszą gromadę do głównej sypialni, gdzie noce spędzają Komendant i Żona.

Wszystkim nam wiadomo, że ciężarna stanowi wśród Podręcznych obiekt zazdrości i pożądania, dzięki temu spotyka je wiele przywilejów np. jako nosicielka nowego życia nie musi chodzić na zakupy i jest specjalnie chroniona. Zwyczaj Republiki Gileadu nakazuje, aby do porodu przybyły wszystkie Podręczne zamieszkujące daną dzielnicę, jest nas ponad 16 i wszystkie zostajemy ciasno upchnięte do ciasnej sypialni wraz z rodzącą. Niczym sardynki upchnięte jedna obok drugiej czujemy straszny smród potu, naszych ciał, rzuconego obok łóżka zakrwawionego prześcieradła, odór jest nie do wytrzymania i przyprawia mnie o ból głowy. Co w tym czasie robią Żony? Ten widok nie jest dla nich przeznaczony. One na dole w salonie jedzą przygotowane przez Marty dania, raczą się lampką dobrego alkoholu, wymieniają się plotkami, one mają siedzieć i pachnieć. Nam Podręcznym kosmetyków, kawy, papierosów zakazano- te dobrodziejstwa są przeznaczone tylko dla żon.

Powoli nadchodzi ten moment, głośno skandujemy wszystkie – oddychaj, oddychaj…. Warrena zasiada na porodowym tronie ustawionym pod ścianą, czeka ja prawdziwa droga przez mękę. W dzisiejszych czasach nie ma mowy o jakimkolwiek znieczuleniu, kiedyś przynajmniej do porodu usypiano i wycinano, teraz zakazano już nawet tego. My mamy stać i wszystko obserwować, żeby wiedzieć do czego zostałyśmy stworzone – to nasza rola. Kiedy najgorsza część minie i dziecko przyjdzie na świat i okaże się, że jest w pełni zdrowe do pokoju wkraczają z impetem Żony, będą nadawać imię. One świętują zwycięstwo, ale żadna nie podziela wówczas zmęczenia i bólu rodzącej. Na otarcie łez podają rodzącej sok winogronowy rozrobiony z odrobiną alkoholu w używanym, kartonowym kubku, pewnie po to, by nie czuła bólu obkurczającej się macicy. Po porodzie pozwolą jej jeszcze przez jakiś czas zająć się dzieckiem, wierząc w dobrodziejstwo pokarmu.

Urodziłaś? Świetnie! Teraz nie jesteś nam już potrzebna, twoja służba jako Podręcznej w tym domu się już wypełniła. Trzeba sprawdzić, która Żona czeka w kolejności na swoją Podręczną i tam ją posłać, przecież jest jeszcze w pełni sił i może urodzić jeszcze niejedno dziecko. A zatem ta zarobiła na swoje życie, odpłaciła swojemu zespołowi, dwunogie chodzące łono, inkubator mający za zadanie produkować i rodzić, nie mieć pragnień, wyzbyć się uczuć. Przecież nawet zwierzęta wychowują swoje młode zanim te dorosną. Porodomobil odwozi nas do domów. Teraz trwa w najlepsze feta dla Żon, muszą sobie odbić jakoś ten dzień i zakryć poczucie i niesmak, że one nie mogły. Wracam do domu w poczuciu przygnębiającego mnie zmęczenia, emocje dają o sobie znać, nie czuję nawet głodu. Na stole stygnie naszykowany przez Martę obiad, obok pozostawionych kilka witamin – to dobrodziejstwo przeznaczone tylko dla nas. Na brzegu talerzyka leży masło, ukradkiem chowam je do kieszeni, chowam go w szafie do butów zimowych. Dziś czeka mnie jeszcze kąpiel, Cora nawołuje mnie i stoi przed drzwiami pilnując, aby nikt nie wszedł. W pośpiechu szoruję się pumeksem i szczotką – dla nas przeznaczono jedynie takie purytańskie środki higieny. Zanurzam się w wannie, ciepła woda otula moje ciało, taka ceremonia to prawdziwy luksus, ale nie na długo, bo za drzwiami słychać narzekania Cory, że przecież nie będzie tu stała cały dzień. Wycieram się, nie patrzę na swoje odbicie w lustrze, wstydzę się swojego ciała, od kiedy przestało być moją własnością i przeszło na wyłączność Republiki. Wracam do pokoju, sięgam do butów po odrobinę masła i wsmarowuję w ręce w twarz, skórę mam bardzo suchą, dla nas nie ma kremu czy emulsji do rąk. Kładę się, noc należy do mnie, to mój prywatny czas. Zastanawiam się czy dobrze ukryłam resztki masła , za takie wykroczenie moje stopy i dłonie poczułyby siłę stalowego kabla. Nikt nie będzie się przejmował czy wyjdę z tego cała, najważniejsze, że mam zdrowe łono, niczym klacz rozpłodowa….