Gwiazd naszych wina recenzja

Pewnie każdy zauważył duże zainteresowanie tej książki wśród blogerskiej społeczności. Gdy przeczytałam cztery optymistyczne recenzje na jej temat, nie byłam do niej do końca przekonana. Długo się wahałam, gdyż nie lubię sięgać po pozycje, które poruszają temat chorób. Zawsze mnie przygnębiają, psują nastrój oraz zmieniają sposób patrzenia na siebie i świat. Jednak po tych dwóch recenzjach klik oraz klik, nie mogłam przejść obok niej obojętnie.

Hazel Grace to szesnastoletnia dziewczyna, która trzy lata temu zachorowała na raka. Od jakiegoś czasu przestała chodzić do szkoły. Całymi dniami czyta książki bądź ogląda America's Next Top Model. Coraz bardziej postawa Hazel martwi jej mamę, dlatego wysyła ją na grupę wsparcia, gdzie poznaje Augustusa. Chłopak od razu wpada jej w oko i to ze wzajemnością. Z czasem chora szesnastolatka uświadamia sobie, że znajomość przeradza się w coś poważniejszego, co może zranić ich oboje.

Tak naprawdę, aby napisać recenzję tej książki, musiałam przeczytać ją dwa razy. Za pierwszym razem miałam mętlik w głowie i nie wiedziałam co o niej sądzę. Chciałam się upewnić swoich wrażeń i odczuć. Gdy już to zrobiłam, mogłam rozpocząć pisanie opinii.

Książka spodobała mi się prawie pod każdym względem. Fabuły, której się na początku obawiałam okazała się przygnębiająca, jednak nie na tyle bym miała czołgać się ze smutku po podłodze. Autor rozweselił ją dawką humoru, która w trakcie ciężkich wątków poprawiała nastrój. Chyba właśnie to najbardziej przekonało mnie do książki, mimo wybranej przez Johna Greena tematyki. Historia, którą nam zaserwował, chwyciła mnie za serce. Polubiłam głównych bohaterów, dlatego ubolewałam nad ich wielką tragedią.

Wydaję mi się, że powieść Gwiazd naszych wina będzie się blogerom podobać ze względu na prawdziwość jaką ukazał w niej autor. Nie ma tematu, który zostałby owiany tajemnicą. Hazel, Augustus jak i Issac nie kryją się ze swoją chorobą, wiedzą o jej konsekwencjach i w stosunku do siebie są szczerzy do bólu, co na początku zadziwia czytelnika, jednak ze strony na stronę przyzwyczaja się do specyficznych stosunków oraz wyrażeń między postaciami. Muszę troszkę ze wstydem powiedzieć, że brakowało mi emocji, które ta książka dostarczała, zwłaszcza podczas zakończenia. Mało było momentów, przy których naprawdę się wzruszyłam. O płaczu nawet nie było mowy. Szkoda, bo uważam, że jestem wrażliwą osobą i łatwo doprowadzić mnie do łez. Dziwię się, że autor tego nie wykorzystał.

Lektura Gwiazd naszych win to cudowna dawka dobrej literatury. Ilość rozmyślań głównych bohaterów nad swoim istnieniem oraz sensem życia zmusza nas do własnej refleksji. Po przeczytaniu tej książki doceniamy każdy dzień i chcemy wycisnąć z niego jak najwięcej. Pragniemy pozostawić światu po sobie coś, co uratuje nas od zapomnienia.