Gniew recenzja

“Gniew” to ostatnia część trylogii o prokuratorze Szackim. To już jest koniec, nie ma już nic… Panie Miłoszewski, bardzo nieładnie jest tak kończyć. Mówi się, że mężczyznę poznaje się po tym jak kończy, a nie jak zaczyna. Nie chcę być niegrzeczna, ale Pan, Panie Zygmuncie, nie skończył zbyt dobrze. Jak można tak zostawić czytelnika? Czy to było celowe działanie, czy też kompletny brak pomysłu na niesfornego prokuratora?

I tylko tego mogę się przyczepić, cała reszta to prawdziwie genialnie stworzona historia. Jedna z tych, co to „jeszcze jeden rozdział i idę spać”. Potem jest jeszcze jeden, i następny, i kolejny, a rano wstać ciężko, a przecież do pracy trzeba iść ☹

Szacki ląduje w Olsztynie, aż mi żal Olsztynian, pojechał sobie Miłoszewski po ich mieście równo. Przy okazji, niejako rykoszetem, oberwało się też mojemu rodzinnemu miastu. Tak, tak, Elbląg też tam wystąpił, chociaż tylko w jednym czy dwu zdaniach, ale jakże dosadnych 😊

Teo dalej działa mi na nerwy zachowując się jak stary tetryk, marudząc i czepiając się bez końca. Do tego ten seksizm! Wydaj się, że Szacki postrzega kobiety tylko i wyłącznie jako cycki, tyłek i ładną albo brzydką twarz. Ech… nie dziwię się, że Miłoszewski miał go dosyć i postanowił zakończyć tę serię 😊

Co do treści: majstersztyk! Zaczyna się niewinnie. W starym bunkrze znaleziony zostaje kompletny szkielet. Nic w tym nadzwyczajnego, pewnie pamiątka z czasów wojny. Tak też te kości traktuje prokurator, oddając je miejscowej uczelni do celów dydaktycznych. To, co miało być zwyczajną procedurą, zmienia się w największy chyba koszmar Szackiego. Okazuje się bowiem, że kości są świeżutkie, kilkutygodniowe zaledwie. Tylko jak to możliwe, że w tak krótkim czasie, zwłoki przeobraziły się w czyściutki szkielet? Tego właśnie musi się nasz bohater dowiedzieć. Nie wie jednak, że ta sprawa zaważy na całym jego życiu, nie tylko zawodowym. To będzie również walka o rodzinę, walka z samym sobą, z zasadami i przekonaniami. Czy Teo wyjdzie z tej walki zwycięsko?

„Gniew” to, moim zdaniem, najlepsza część trylogii. Bardzo inteligentna intryga, czasami okrutna, bo związana z przemocą w rodzinie, a to zawsze boli. Wszystko tu zagrało, wszystko oprócz tego cholernego zakończenia! To byłby logiczny wybór kopnąć szanownego autora w tylną część ciała!