Nasz pierwszy rok recenzja

To, że "Mój ostatni miesiąc" doczeka się kontynuacji, było dla mnie oczywiste, ale nie zastanawiałam się nad tym, jak mogłaby wyglądać. Zresztą nawet bym nie zdążyła, bo przecież Marcel Moss nie ma w zwyczaju zmuszać czytelników do długiego czekania na swoje książki. Podoba mi się to tempo i to, że jego twórczość staje się coraz bardziej różnorodna.
"Nasz pierwszy rok" ze swoją poprzedniczką łączy w moim odczuciu jedynie główny bohater. To powieść o zupełnie innym ładunku emocjonalnym, więc jej wydźwięk także się różni. Tak naprawdę niewiele się w niej działo, przez co uwaga czytelnika mogła koncentrować się przede wszystkim na emocjach Sebastiana, a te były wyjątkowo skrajne. To, z czym mierzył się naprawdę starał się wynagrodzić sobie w Dzienniku Alternatywnej Rzeczywistości, który prowadził w ramach terapii.
Nie jestem przyzwyczajona do takich książek, więc nie była to dla mnie łatwa lektura. Nie odnalazłam w niej tego, co doceniłam w pierwszym tomie, w zasadzie nie mogę powiedzieć nawet, że mi się podobało. Dziennik Alternatywnej Rzeczywistości był dla mnie zbyt infantylny jak na coś, co miało być zapiskami dorosłego faceta. Rozumiem, że miał nieść ukojenie, ale trudno mi sobie wyobrazić, by ktoś snuł aż tak bajeczne wizje. Zresztą nie wydaje mi się, żeby odklejanie się w taki sposób od realnego życia było najlepszym sposobem radzenia sobie z problemami, bo nie tylko ich nie rozwiązuje, ale wręcz dokłada kolejne.
Jeśli chodzi o to, co naprawdę działo się w życiu Sebastiana, to wszystko było dość przewidywalne. Nic mnie szczególnie nie zaskoczyło ani tym bardziej nie wywołało u mnie emocji, które towarzyszyły mi przy "Moim ostatnim miesiącu". Zabrakło mi jakiegoś głębszego przekazu, czegoś, co sprawiłoby, że zapamiętałabym tę książkę na dłużej.
"Nasz pierwszy rok" to opowieść niosąca nadzieję, ale dla mnie w zbyt naiwnym wydaniu. Nie potrafiłam wczuć się w tę historię, bo po prostu liczyłam na coś więcej. A może po prostu jestem za stara na takie powieści.
Moje 5/10.