Nasz pierwszy rok recenzja

Cześć i czołem!

Dziś o kontynuacji powieści "Nasz ostatni miesiąc" Marcela Mossa, czyli "Nasz pierwszy rok".

Sebastian po stracie ukochanego Mateusza i wciąż nieprzepracowanej śmierci matki regularnie uczęszcza na psychoterapię. Prowadzi dziennik, w którym opisuje swoją alternatywną rzeczywistość. Aby nieco odetchnąć wyjeżdża na Mazury do starych znajomych rodziny. Tam spotyka Kevina, z którym przyjaźnił się w dzieciństwie. Kevin także mierzy się z demonami przeszłości. Po roku rzucił studia, wrócił z Wrocławia do domu na wieś i izoluje się całkowicie od świata. Chłopak nie chce nikomu wyjawić, co takiego się wydarzyło. Sebastian prowadząc swój dziennik powoli przyłapuje się na tym, że zbyt krótko znał Mateusza, aby opisywać ich wspólne życie wybiegając mocno w wymyśloną przyszłość. Nie jest pewien czy wyimaginowana wersja ukochanego pokrywałaby się z tym, jaki byłby naprawdę, gdyby wciąż żył; jak ich życie mogłoby się rzeczywiście potoczyć. Spotkanie po latach z Kevinem okazuje się dla obydwu okazją do wspólnego stawieniu czoła żałobie, depresji i gnębiących ich myślom. Przekonują się, że bliskość drugiej osoby pozwala zaznać odrobiny szczęścia. Czy będą jednak oni w stanie przezwyciężyć traumę i otworzyć na nowo swoje serca?

"Boimy się ponownie zaangażować, bo nie chcemy znów cierpieć. Skupiamy się na bólu i rozczarowaniu, zapominając o wszystkich pięknych chwilach spędzonych z osobami, które były nam kiedyś bliskie".

No tak... dziennik Sebastiana. Czy to aby na pewno dobry sposób, aby poradzić sobie ze stratą ukochanych nam osób? Uciekanie w marzenia o alternatywnej rzeczywistości, o happy endzie na pewno nikomu nie pozwoli ruszyć dalej ze swoim życiem. Podobały mi się te rozdziały, w których mogłam wrócić do historii Sebastiana i Mateusza, ale zarazem było mi strasznie przykro, że główny bohater nie potrafi zamknąć tego rozdziału raz na zawsze.
W internecie przeczytałam bardzo dużo negatywnych opinii na temat tej książki, głównie ze względu na sceny groomingu, molestowania i próby gwa*tu. Ale ludzie plując hejtem w tę książkę chyba zapominają, że to jest tylko i wyłącznie fikcja literacka. To, że autor przedstawił w obydwu powieściach takie sceny, nie oznacza, że je normalizuje. Bez przesady, kochani. Wbrew temu wszystkiemu, ta część podobała mi się równie bardzo jak pierwsza. Autor ukazuje wątki o odkrywaniu własnej tożsamości, radzeniu sobie z żałobą, z rozstaniem, z depresją; i to na to ludzie powinni przede wszystkim spojrzeć.

Jak najbardziej polecam!

Po więcej zapraszam na IG: @strazniczka_ksiazekx - codziennie newsy książkowe, update czytelnicze oraz nowe recenzje.