Nigdy więcej recenzja

" "To będzie nasza tajemnica" - powtarzał niemal na każdym spotkaniu. "To będzie nasza tajemnica". Jakbym słyszała te słowa jeszcze wczoraj."
~~~
Tematy kontrowersyjne są coraz częściej poruszane także w książkach. Już teraz można przeczytać historię o wszystkim, o czym do tej pory się nawet nie mówiło. Pedofilia w Kościele. Coś o czym wiemy, że się dzieje, a jednak nadal tak mało się o tym mówi. Dlaczego? Problem jest poważny i to cholernie. Powinniśmy częściej zwracać na niego uwagę, a nie dopiero po fakcie, gdy ofiary po latach przyznają się do tego co zaszło. Anna Zamojska padła ofiarą księdza pedofila i swoje wspomnienia postanowiła spisać w postaci książki.
"Nigdy więcej" to wspomnienia autorki z okresu, gdy była nastolatką. Ania miała czternaście lat w momencie, kiedy proboszcz jej parafii zaczął ją wykorzystywać seksualnie. Niewielkie miasteczko, duchowny będący przyjacielem rodziny, katechetą, mający styczność z dziećmi, za całą tą otoczką skrywał potwora. Książka jest przepełniona emocjami jakie towarzyszą ofierze oraz opisami wszystkiego co się działo.
Nie pamiętam, kiedy ostatnio coś mną aż tak wstrząsnęło. Przez całą tą króciutką książkę byłam zalana łzami. Historie te są naprawdę szczegółowo opisane, a obrzydliwość czynów, jakie stosował duchowny, jeszcze bardziej wyraźna niż to mogłoby się wydawać. Zdaję sobie sprawę, że niektórzy mogą mieć problem z czytaniem tego typu treści, dlatego ostrzegam, że książka nie jest dla każdego. Emocje towarzyszyły mi na każdej stronie. Współczucie, gniew, przeogromny smutek i bezsilność. Wszystkie się przeplatały ze sobą. Ciężko jest oceniać czyjeś wspomnienia, szczególnie tak drastyczne. Mimo to książka ma ode mnie 10/10, bo każdy powinien o niej usłyszeć. Bo ten problem nie powinien być bagatelizowany i odstawiany na bok. Na samym końcu znajduje się także wywiad z psychoterapeutką, który jest bardzo ważny w całości, bo pokazuje jak można pomóc ofierze i jak w ogóle rozpoznać, że coś jest nie tak.
Pokusiłam się także o przeczytanie kilku recenzji. Wielu czytelników uznało, że w książce było za mało wspomnień a za dużo modlitw. Wobec tego ostrzegam, jeżeli razi was fakt, że autorka jest wierząca i wyrażała swój żal w modlitwach i szukała oparcia w Bogu, to nie sięgajcie. Jest tego dużo, ale ja to rozumiem i to tylko nakreśla fakt, jak było jej ciężko przebrnąć przez ten mroczny czas. Po drugie, "za mało wspomnień"? Tego typu recenzje mnie tak zdenerwowały. Oczekujecie od autorki opisania ze szczegółami co się działo? Było ich już i tak dużo, że aż dziwi mnie niezaspokojenie niektórych. A nawet mocno niepokoi.