Gobelin recenzja

 Przeplatające się losy kilkorga ludzi o niezbyt szczęśliwej egzystencji. Każdy ma swoje bolączki, coś czego chętnie by się pozbył, zakopał na dnie duszy. Jednak spychanie bólu, rozpaczy w podświadomość powoduje napięcie, przygnębienie czy wreszcie uzależnienie. Każdy z problemami radzi sobie na swój sposób, jedno ucieka w alkohol, inne w pracę, ktoś ma kochankę by już nie cierpieć samotnie w małżeństwie.
 
 Kosmowska opisuje codzienność, z dnia na dzień, chwila za chwilą i łączy to jakąś nostalgią, która przykrywa wszystko swym cieniem. Odnoszę wrażenie, że wszystko co zostało opisane jest biało-szaro-czarne, tak jak tkane przez Anne gobeliny. Bohaterka uważa, że właśnie te barwy oddają prawdziwość i realność, ale może dlatego, że ona sama pozbawia się innych kolorów w swoim życiu. Jest mi źle to niszczę siebie, a im bardziej siebie, tym mocniej to, co jest wokół. Alkoholizm niszczy człowieka i więzi, niszcząc relacje z ludźmi traci się wszystko, powoli nawet siebie.
 
 Niosąca mocny przekaz o życiu, a jednocześnie monotonna w swym wyrazie. Tak, jak monotonne bywa istnienia, z dnia na dzień opływające w żalu, lęku, samotności, tak właśnie strona za stroną toczy się fabuła "Gobelinu".
 Książka jest pełna metaforyki. Pisana z poetycką tkliwością, jak gdyby słowa miały wypełnić pustkę w życiu bohaterów, a szczególnie w przypadku Anny. To lekcja tkania własnego życia. Składamy się z doświadczeń i pamięci o tym co przeżyliśmy. Od nas zależy jak to wszystko wykorzystamy. Czy złe doświadczenia nas przygniotą i nie zdołamy wyjść z dołka, czy też nadadzą nowy sens i będzie można śmiało spojrzeć w przyszłość? O tym właśnie jest ta książka. Każdy z nas tka swój gobelin splatając wydarzenia dobre i złe, często musimy radzić sobie z poplątanymi lub zerwanymi nićmi by móc dalej wypełniać swoją rolę.