Sprawa Sary recenzja

W ostatnim czasie miałam nastrój na lata 90 ubiegłego wieku, dlatego z przyjemnością sięgnęłam po „Sprawę Sary” Karoliny Głogowskiej. Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.

Głównym bohaterem powieści jest dziennikarz Witold Wedler, którego poznajemy jako trzynastoletniego chłopca oraz prawie czterdziestoletniego mężczyznę. Wynika to z tego, że akcja książki jest poprowadzona dwutorowo, co w ostatnim czasie nie jest rzadkością. Styl pozostawia wiele do życzenia. Wielokrotnie był dla mnie bardzo męczący. Wybitnie poetycki kompletnie niepasujący do tematyki książki, która próbuje być thrillerem. Nie mogę uwierzyć, że trzynastoletni chłopak ma myśli pokroju: „Nad podwórkiem zawisła granatowa kopuła nocnego nieba, poprzebijana gwiazdami niczym szpilkami utkwionymi w płachcie ciemnego materiału”.

Pierwsze dwieście stron wynudziło mnie niemiłosiernie, a książka do najgrubszych nie należy. Mamy do czynienia z typowym, beztroskim i zwyczajnym latem dzieciaków z lat 90. Zbierają owoce, łowią raki, wspinają się na drzewa, czy kąpią w jeziorze. Te wydarzenia są przeplatane ze śledztwem Witolda. Oczywiście każdy pamięta wydarzenia sprzed trzydziestu lat z wieloma szczegółami. Bohater nie trafia na żadne przeszkody, prawie każdy zgadza się na rozmowę i ma na nią czas.

Relacja Sary i Witka w 1993 roku wydaje się urocza. Z perspektywy dorosłego mężczyzny przeobraża się w chorą obsesję. Spędzili ze sobą około miesiąca wakacji. Pomimo tego starszy Witold już na samym początku książki, widząc swoją koleżankę myśli o Sarze: „W oddali mignęły blade i szczupłe kobiece nogi. Zmrużyłem oczy i uczepiłem się wrażenia, że zaraz zobaczę Sarę”. Największym absurdem okazał się fakt, iż Witek trzymał włosy Sary przez prawie trzydzieści lat, które zostały ścięte na krótko przed jej zaginięciem.

Dziennikarz o większości wydarzeń dowiaduje się z podsłuchanej rozmowy. Ktoś krok po kroku wyjawia niektóre wydarzenia z tragicznej nocy. Cała sytuacja jest dość absurdalna, przypomina mi scenę z „Trudnych spraw”. Nie inteligencja i przebiegłość Witolda doprowadziły do ujawnienia prawdy tylko zwykły przypadek.

Dokładne losy dziewczynki poznajemy w epilogu. Muszę przyznać, że to najlepsza część powieści. Logiczne zakończenie, które nawiązuje do wcześniejszej rozmowy Sary i Witka. Pomimo tego uważam, że cztery strony nie mogą uratować całej książki.