Już mnie nie oszukasz recenzja

Po kryminały i thrillery sięgam rzadko, zazwyczaj wówczas, gdy pojawi się zachęta lub opis mnie zainteresuje. Nie jestem też wielką fanką Harlana Cobena, przeczytałam jedynie dwie jego powieści – „Nieznajomy” i „Zostań przy mnie”. Sięgnęłam po nie przed obejrzeniem serialu, gdyż hołduję zasadzie: najpierw książka, potem film. Nie inaczej było i tym razem. „Już mnie nie oszukasz” to kolejna powieść autora, która doczekała się serialu. Pewnie obejrzę go wówczas, kiedy będzie dostępny poza Netflixem, przed którym bronię się rękami i nogami (przyczyna: zjadacz czasu).

„Już mnie nie oszukasz” to jak na razie moja ulubiona powieść Harlana Cobena, który wodząc czytelnika za nos, umiejętnie łączy wątki kryminalne, obyczajowe i psychologiczne. To połączenie sprawia, że czujemy się bardziej związani z bohaterami. W tej powieści spodobało mi się, że główną bohaterką u męskiego autora jest kobieta. To pewnie nic wyjątkowego, ale Coben doskonale wczuł się w jej psychikę. Fakt, że Maya Stern była żołnierzem pewnie to ułatwiał, bo to przecież profesja wymagająca zdecydowanego, a czasem bezwzględnego i bezdyskusyjnego charakteru. Niemniej jednak ta bohaterka bardzo mi się podobała i kibicowałam jej od pierwszych stron książki do samego, jakże zaskakującego, końca. Przyznam szczerze, że takiego zakończenia, jakie zaserwował nam autor nie spodziewałam się. Myślę, że thriller oceniłabym o jedną gwiazdkę więcej, gdyby Coben zakończył go w domu Burkettów, gdzie doszło do konfrontacji Mai z teściową oraz szwagrem i szwagierką. To, co się tam wydarzyło, powinno być definitywnym końcem. Czytelnik powinien pozostać z pewnym niedosytem, ze złością na autora, że niektóre wątki musimy sobie dopowiedzieć. Tymczasem dostaliśmy, niejako w pakiecie, sentymentalne zakończenie rozgrywające się około dwadzieścia lat później. To pewnie ukłon w kierunku wielbicieli „ładnych” zakończeń, ale – na Boga – „Już mnie nie oszukasz” to thriller!

Podobno w powieściach Cobena nic nie jest takie, jakie się wydaje i wszystkie są pisane „na jedno kopyto”. Tak, autor ma swój styl, ale nie jestem jego nałogową czytelniczką, więc sięganie średnio raz na rok po jego powieść sprawia, że nie jestem znudzona ani zmęczona jego sposobem pisania. Wręcz dobrze się bawię, próbując zgadnąć, kto jest winny. Czuję zdziwienie, że lubię takich bohaterów jak np. Corey Rudzinski i mocno chcę, żeby okazali się tymi dobrymi. „Już mnie nie oszukasz” to powieść, która nieźle zagrała na moich emocjach, ale… Nie wiem, czy tak samo stałoby się, gdybym czytała ją tradycyjnie, a nie słuchała w niesamowitej i wręcz doskonałej interpretacji lektora, jakim jest Filip Kosior.

Polecam zwolennikom Harlana Cobena, którzy tej powieści jeszcze nie czytali. Tym, którzy w ogóle nie poznali żadnej z jego książek, również polecam. To świetna zabawa w zgadywanie.