Nie ufam już nikomu recenzja

Gdy widzę potencjał w twórczości autora, jestem gotowa dać mu pewien kredyt zaufania. Każdy człowiek dąży do rozwoju, nad warsztatem naprawdę da się pracować, więc oryginalne pomysły na fabułę skłaniają mnie do sprawdzenia kolejnej książki. I moja intuicja działa pod tym względem całkiem nieźle, co zaraz Wam udowodnię.
"Nie ufam już nikomu" to moje czwarte spotkanie z piórem Klaudii Muniak, choć dopiero drugie z głównym nurtem jej twórczości. Tak dokładnie wyobrażałam sobie "Psychopatę" bez scen erotycznych. Tym razem wrażenia są więc wyłącznie pozytywne.
Mam wrażenie, że w ostatnim czasie granice między gatunkami zostały tak mocno zatarte, że część czytelników jest rozczarowana, gdy w thillerze psychologicznym zabraknie trupów, a przecież on jest charakterystyczny przede wszystkim dla kryminału. W thrillerze chodzi głównie o emocje, o nieustanny niepokój towarzyszący czytaniu, czasami prowadzi to wszystko do zbrodni, ale wcale nie musi. Lektura tej powieści może i nie wywoływała u mnie dreszczy, ale atmosfera była wyjątkowo gęsta i nie chciałam się od niej odrywać, dopóki nie zrozumiem, z czego ona wynika. Więc gdybym miała określić gatunek to uznałabym, że to thriller psychologiczny w nurcie domestic noir z elementami naukowo-medycznymi.
Ta fabuła namieszała mi w głowie chyba bardziej niż głównej bohaterce niepokojące wydarzenia w jej życiu. Autorka naprawdę potrafi prowadzić wątki tak, by można było je łączyć na różne sposoby, a tym samym czytelnik nie może być pewien rozwiązania nawet w najmniejszych detalach, bo przez długi czas wszystko jest kwestią interpretacji. Zakończenie też nie zawodzi, głównie dlatego że jest bardziej złożone niż pozornie by się wydawało. Miałam przy nim chwilę zwątpienia, ale Klaudia Muniak w świetnym stylu wybrnęła z pewnych niejasności, które wprowadziła. Na szczęście nie zamotała się w tym wybiegu, wyraźnie widać, że było to zamierzone i dokładnie przemyślane, a dzięki temu po książce zostają jeszcze lepsze wrażenia.
"Nie ufam już nikomu" to rasowy thriller, w którym niczego nie brakuje, można za to liczyć na bonusowe zaskakujące motywy charakterystyczne dla Klaudii Muniak. Ta książka utwierdziła mnie w przekonaniu, że twórczości autorki warto się przyglądać, z pewnością wyróżnia się ona nie tylko w gatunkowych ramach.
Moje 9/10.