Nie ufam już nikomu recenzja

To moje pierwsze spotkanie z autorką i muszę przyznać, że szykują się następne. Książka bardzo przypadła mi do gustu.

Iga to świeżo upieczona mama. Swojego synka Joachima kocha nad życie, ale jednak opieka nad nim jest dużym wyzwaniem. Mały cierpi na kolki, często płacze. Iga jest niewyspana, zmęczona, z dnia na dzień mniej atrakcyjna. Ma depresję poporodową. Oprócz tego niestety już przed ciążą miała problemy z psychiką. Chodziła do terapeuty i brała leki. Teraz pomaga jej mama, dba o dom, wnuka. Kochający mąż spędza dużo czasu w pracy, każdą jednak wolną chwilę chce spędzać z żoną i synkiem. Częstym gościem w domu jest też przyjaciółka Igi, Marta. Bardzo troskliwa, chętna do pomocy. Otaczający ją bliscy zdają się być wsparciem dla młodej kobiety. Tymczasem u małego Joachima pojawiają się na ciałku sińce, a sama Iga ma halucynacje. Sińce świadczą o tym, ze ktoś je musiał chcący lub niechcący zrobić. Ona sama tego nie pamięta, ale oprócz halucynacji ma także zaniki pamięci. A przecież bierze leki, które mają jej pomóc.

Co prawda leków nie bierze w sposób standardowy, lecz za pomocą czipa umieszczonego pod skórą i sterowanego aplikacją medyczną, nad którą ona sama pracowała przed urodzeniem synka. Zdaje się, że nie ma możliwości ,aby aplikacja była wadliwa czy też szwankowała.

Iga zaczyna podejrzewać, że ktoś zmienia ustawienia w jej telefonie zwiększając niebezpiecznie dawki lekarstw. A może jednak to jej umysł płata figla.

Właściwie od początku cała trójka jest podejrzana. Może nawet działają w zmowie? Przyznam, że obstawiłam od początku właściwą osobę jako sprawcę niecnych działań, jednak motywu do końca się nie domyśliłam. Kilkakrotnie autorce udało się wywieźć mnie w pole. A o to przecież w dobrych thrillerach chodzi.

Polecam gorąco.