Smak szczęścia recenzja

Od czasu do czasu lubię sięgnąć po książki, których na co dzień nie czytam. Moje czytelnicze zainteresowania sięgają literatury sensacyjnej (kryminał, thriller, sensacja) oraz pięknej. Rzadko sięgam po literaturę obyczajową, choć nie ukrywam, że kilkukrotnie trafiłam na perełki.

„Smak szczęścia” Santa Montefiore miała być lekką i przyjemną lekturą na letnie dni. Okazała się najbardziej irytującą książką, którą przeczytałam w ostatnim czasie. Dlaczego? Pozwólcie, że wyjaśnię.

Po pierwsze: autorka nie ma szacunku do czytelnika. Wszystko jest podane na tacy i wprost, a przecież czytanie ma na celu rozwój wyobraźni. Jeżeli czytamy, że Angelica wychodzi z domu odprowadzać dzieci do szkoły, to logiczne jest, że musi założyć kurtkę, buty, otworzyć drzwi, wyjść i zamknąć drzwi. Nie trzeba tego skrupulatnie opisywać. Przez większość czasu zastanawiałam się czy ta powieść nie jest czasem reklamą ubrań, torebek i butów, bo co krok jest podkreślane, że założyła kurtkę marki X, szalik marki Y i zostawiła torebkę marki Z (najśmieszniejszy fragment to ten z erotyczną sceną kiedy bohater ściąga bohaterce koronkową bieliznę marki C.K.). Dodam, że są to realnie istniejące marki, a nie stworzone na poczet powieści.

Po drugie: autorka obraża kobiety. W „Smaku szczęścia” kobiety są infantylne, pozbawione rozumowania i samodzielności w podejmowaniu decyzji. Każda z nich jest znudzona i znużona swoim życiem i związkiem. Liczą jedynie na korzyści finansowe, biżuterię, markowe stroje i dodatki. Bohaterki nie robią nic innego jak nieustannie do siebie dzwonią, chodzą do salonów fryzjerskich i kosmetycznych, spotykają się na lunchach i brunchach.

Po trzecie: autorka obraża mężczyzn. Tu każdy podchodzi lekceważąco do życia i kobiet. Są próżni i irytujący. Według nich miejsce kobiety jest w domu, przy dzieciach. Zdrada to nic takiego, każdy ma do niej prawo. Rozbawiło mnie stwierdzenie, ze jeden z bohaterów „jest dumny z posiadanych ubrań”.

A fabuła? Angelica jest autorką powieści dla dzieci. Na eleganckim (a jakże!) przyjęciu poznaje przystojnego (a jakże!) Jacka. Zawiązuje się między nimi specyficzna relacja, która z czasem przerodzi się w romans. Banalniej i przewidywalniej już się chyba nie da.

Jeśli kogoś uraziłam – przepraszam. Czytanie ma sprawiać frajdę, jeśli książki Montefiore Wam ją dają – czytajcie! To prostu nie moja bajka.

Na post scriptum – tym razem cieszę się, że autorka nie przeczyta tej opinii.

Książka z Klubu Recenzenta nakanapie.pl