Rzeki płyną jak chcą recenzja

Niezaprzeczalnie Ałbena Grabowska kojarzona jest z sagą „Stulecie Winnych”, na podstawie której powstał telewizyjny serial. Tytułowych Winnych czytelnik poznaje w przededniu pierwszej wojny światowej, by finalnie na kartach powieści obserwować wydarzenia z końca XX w. W najnowszej powieści „Rzeki płyną, jak chcą” autorka zabiera czytelnika do Niebielowa, majątku Terechowiczów. To historia trzech sióstr Amelii, Klary i Róży, z wojenną zawieruchą w tle. Jest rok 1914 i nastaje nowa rzeczywistość.

„Rzeki płyną, jak chcą” to przede wszystkim historia o rodzinie. Wielka Wojna zmusza do zmiany priorytetów i przewartościowania dotychczasowych założeń. Czas wystawia na próbę i zmusza do walki o swoje prawa. Rozważna Klara, praktyczna Amelia i trzpiotka Róża. Trzy siostry, które łączy więź krwi, a dzieli praktycznie wszystko. Jednak to ciągle są jednostki, które marzą i czują. Kiedy Amelia wraca do domu ze świeżo poślubionym Janem życie wszystkich wywraca się do góry nogami.

Nowej powieści Ałbeny Grabowskiej blisko do sagi, szczególnie w jej pierwszej części wyczuwalny jest klimat znany ze „Stulecia Winnych”. Jak na klasyczną sagę jest jednak za mało wątków. Szczególnie druga część powieści wydaje się pisana na szybko, a wątki kreowane lekko na siłę. Kiedy do fabuły wkracza rzeka, liczyłam na szczyptę magii znanej szeptuchom – tu tego zabrakło.

Wielka wojna i wielka miłość. Wielkie nadzieje i wielkie rozczarowania. Losy bohaterów są burzliwe, a siostry pełne temperamentu. Czas leczy rany, a każdy dzień wzbogaca o nowe doświadczenia. Przyjdzie moment, że wszystko będzie się komplikować, miłość mylić z wdzięcznością, a trudnych wyborów nie ominą konsekwencje. Mimo średniej objętości jest to książka bogata w treści. Choć czyta się szybko i z rosnącą przyjemnością nie jest to powieść idealna – a tym samym nie jest to najlepsza książka autorki. Mimo tego – polecam fanom Ałbeny Grabowskiej i lubiącym klimaty literatury zabarwionej historią.




"Rzeka bowiem nie była rzeką, jedynie korytem, wyschniętym pomnikiem niegdyś rzeki, która postanowiła swoje leże opuścić i przenieść się gdzie indziej, prawie dwadzieścia wiorst dalej. Jak ona to zrobiła, nikt nie wiedział, nie zauważył albo też nie chciał dostrzec. To było dziwne, ponieważ potrzebowała jedynie czterech lat, aby opuścić poprzednie miejsce i uwić sobie nowe gniazdo, może należałoby powiedzieć – znaleźć nowe koryto."
(cytat z powieści)