Człowiek w poszukiwaniu sensu recenzja

„Ten, kto wie, dlaczego żyje, nie troszczy się o to, jak żyje”. (F.Nietzsche)
Jedna z najbardziej wartościowych i mądrych książek jakie czytałam. Dużo o niej czytałam i długo szukałam. Udało mi się kupić w przemiłej księgarni Ojców Franciszkanów w Krakowie. Po przeczytaniu zakupiłam też inne książki tego autora. Od pewnego czasu nie czytam książek dotyczących przeżyć obozowych. Jednak te wspomnienia nie mają na celu ukazania przerażającego piekła obozowego.. Frankl , neurolog i psychiatra, spędził trzy lata w obozach, między innymi w Auschwitz i przeżył. Niestety jego rodzina nie przeżyła. Po wojnie spisał swoje wspomnienia i najpierw chciał opublikować je anonimowo, później opublikował pod swoim nazwiskiem i dołączył do nich wstęp do logoterapii. Jak sam pisze: „chciałem po prostu przekazać czytelnikowi, poprzez konkretny przykład, że życie ma sens i potencjał w każdych warunkach, nawet w tych najbardziej nieszczęśliwych” i dalej pisze : „ człowiekowi można odebrać wszystko z wyjątkiem jednego – ostatniej z ludzkich swobód: swobody wyboru swojego postępowania w konkretnych okolicznościach, swobody wyboru własnej drogi.” . Dla Frankla najważniejsze w życiu jest poszukiwanie sensu i celu w każdej sytuacji, uważa że w każdej sytuacji człowiek ma wybór, choćby sposobu reakcji na tą sytuację. Swoją teorię i metody leczenia opracował jeszcze przed wojną. Na początku był pod wpływem Freuda i następnie filozofów egzystencjalnych. Następnie opracował zasady swojej analizy egzystencjalnej i logoterapii, jako trzecią szkołę wiedeńską. Mało któremu badaczowi jest dane skonfrontować swoje teorie i metody w tak skrajnych warunkach jak obozy w Theresienstadt, Auschwitz i Dachau. Obserwował siebie jak i swoich towarzyszy i poznawał co im pomagało przetrwać to piekło. Poszukiwał odpowiedzi na pytanie, dlaczego więźnie obozów tak bardzo chcą żyć mimo ogromu cierpień. Co powodowało, że więzień kładł się i umierał. Frankl podkreślał, że człowiek decyduje o tym, jaką przyjmie postawę wobec własnego cierpienia. Czy uda mu się przekuć je w wartość czy podda się jego degradującej mocy. Do swoich współtowarzyszy mówił: „na każdego z nas w tych trudnych chwilach spogląda ktoś z góry – przyjaciel, żona, ktoś żywy lub zmarły, a może sam Bóg - i liczy na to, że go nie zawiedziemy. Ten ktoś ma nadzieję, że będziemy cierpieli z dumą – a nie z rozpaczą i że będziemy umieli godnie umrzeć.”
Gorąco polecam. Uważam, że to jest książka, którą musi się przeczytać i to nie jeden raz. Mnie pozwoliło spojrzeć na różne sprawy z innej perspektywy i zadumać się nad nimi.