Tektonika uczuć recenzja

Z Ericiem-Emmanuelem Schmittem spotkałam się po raz drugi. Pierwszą jego książką, po którą sięgnęłam był Oskar i Pani Róża, doprowadziła mnie ona do śmiechu poprzez łzy. To książka, której nie odkłada się na półkę z westchnieniem lub obojętnością, to książka, którą okłada się na półkę z przemyśleniami na temat życia i ze łzami w oczach. Lecz to nie ten utwór literacki przyszło mi recenzować. Po Tektonikę uczuć sięgnęłam nieświadomie. Leżała na półce z uśmiechającym się do mnie sercem z zapałek na okładce. Tym większe było moje zaskoczenie, gdy zobaczyłam autora. Bez wahania chwyciłam ją i zabrałam się do czytania.

Po wielkich próbach Richard wreszcie zdobył Diane, wojowniczą i niezależną. Wydawałoby się, że wszystko idzie w dobrym kierunku, mimo że Diane za każdym razem odrzucała zaręczyny ukochanego, aż do pewnego feralnego wieczora, kiedy to okłamują siebie nawzajem. Pomyśleć tylko, że winowajcą tego jest duma...

Kończąc czytać nie za bardzo wiedziałam jakiego morału doszukać się tutaj. Teraz wydaje mi się, że moje serce powoli rozumie co chciał przekazać autor, jednak z rozumem i przepisaniem tego jest trudniej. Wszystko stało się bardzo szybko. Wielka miłość zamieniła się w wielką nienawiść. Przecież od miłości do nienawiści niedaleka droga i w tej właśnie książce możemy się o tym przekonać. Szczerzę się cieszę, że jednak nie tylko o tym. Przekonujemy się także, że w miłości liczy się szczęście drugiej osoby. Jeśli kogoś naprawdę kochamy pozwalamy mu odejść. Mimo tego że to my cierpimy, w zamian mamy pewność iż jest on szczęśliwy. Żałuję tylko, że dowiadujemy się tego z ostanich stronic, a nienawiść i kłamstwa obejmują całą książkę i pokazują jak łatwo można z własnej głupoty stracić coś wspaniałego i niepowtarzalnego.

Na koniec wypada powiedzieć, że książkę polecam tym, którzy lubią wyszukiwać morałów, pomyśleć i zastanowić się nad życiem, bo jak się przekonałam po raz drugi, książki Pana Schmitta są bardzo życiowe.