Wilczerka recenzja

Śnieg chrzęszczący pod stopami. Bezkresne, ciemne niebo nad głową. Mróz szczypiący policzki. Oddech zmieniający się w obłoczki zamarzającej pary. Trzeszczący na zimnie las. Ciche stąpanie wilczych łap na śniegu. Przejmujące, gardłowe wycie rozdzierające nocną ciszę. Złote oczy błyszczące w ciemności. Wilczy uśmiech.

To wcale nie musi być straszne.

Łomot do drzwi. Podniesione głosy. Gwałtowne ruchy. Obcy ludzie pachnący zdenerwowaniem i przemocą. Zimne, szalone oczy. Wydane rozkazy. Władza i zagrożenie. Podłożony ogień. Trzask, pochłaniające wszystko gorąco, popiół unoszący się wietrze. Parzące iskry.

To jest straszne.

Fieo, podobnie jak jej matka, pracuje nad odswajaniem wilków. Przywraca te piękne istoty naturze, lasom w których powinny polować i przebywać. Uczy je dzikości, gwałtowności, pokazuje im jak wspaniały może być szybki bieg. Uczy je polować, uczy je wyć. Pomaga im pokonać strach.
Nie wszystkim się to jednak podoba.
Generał Rakow należy do tej kategorii ludzi, którym wystarczy najgłupsza nawet wymówka (wilki zjadły łosia), żeby rozkręcić straszliwą, pełną gróźb awanturę. Co gorsza, Rakow jest też człowiekiem, który groźby swoje spełnia bardzo chętnie i bez zbytecznej zwłoki. Przekonali się o tym niemal wszyscy, którzy mieli nieszczęście spotkać go na swojej drodze.

Rakow w swoim szaleństwie nie docenił jednak siły miłości i przyjaźni. Zaślepiony gniewem i pychą uznał, że jest niepokonany i nienaruszalny, jako ulubiony generał cara.
Nic bardziej mylnego.

Bo oto idzie po niego Fieodora. I są razem z nią jej wilki. I oddani przyjaciele, których spotkała po drodze.


,,Wilczerka'' jest wspaniałą, utrzymaną w konwencji baśni, powieścią skierowaną w szczególności do młodszych nastolatków i starszych dzieci. To książka, która oswaja ze stratą ukochanej osoby, która ukazuje jeden ze sposobów na przepracowanie żałoby i wszystkich towarzyszących jej uczuć - poczucia straty, lęku, gniewu, niesprawiedliwości.
Pokazuje też, w jaki sposób gniew można spożytkować w sposób konstruktywny, a nie destruktywny. I wskazuje na to, że pewnych rzeczy, choćby nie wiadomo jak bardzo się chciało, nie sposób zrobić w pojedynkę.
To książka pokazująca wartość przyjaźni, różnicę między strachem i tchórzostwem oraz to, że czasami najdziksze stworzenia nie potrafią być tak straszne i okrutne, jak człowiek.

Książka Katherine Rundell jest naprawdę fantastyczną, zajmującą i wyciskającą łzy powieścią, którą śmiało mogą czytać również dorośli. Polecam!