Tamten utracony świat recenzja

Alina Staneczek "Tamten utracony świat",

To nie jest kolejna retro opowieść, a już tym bardziej saga sprzed lat, tak jak mogłaby sugerować okładka, aczkolwiek w przedwojennym Lwowie ma swoje korzenie, gdyż stamtąd pochodzi część bohaterów. Chociażby najważniejsza na początku powieści Zośka, która wraz z nowo poślubionym Stefanem rozpoczyna po wojnie, już w Gliwicach nowy etap swojego życia.

"Tamten utracony świat" jest zdecydowanie współczesną historią, snutą na przestrzeni lat, począwszy od zakończenia II wojny światowej do roku 2014, w której przeplatają się losy trzech kobiet, starszej z nich –Zośki oraz Inki i Miki, dla których kobieta jest ciotką.

Podzielona na trzy odrębne, chociaż splatające się ze sobą historie, z których każda poprzedzona jest zestawieniem imion występujących postaci oraz łączących je koligacji, opisuje życiowe losy trzech kobiet. To akurat dobry pomysł autorki, z którego kilkukrotnie korzystałam, bo wiele z tych postaci przewijać się będzie w różnych konfiguracjach przez całą powieść.

"Tamten utracony świat" dzieje się w przeplatających się często przeskokach czasowych, które zmuszają do uważnego śledzenia losów bohaterów, uwikłanych w różne relacje. To z jednej strony ciekawy zabieg, bo powodujący, że nie mamy do czynienia z banalną historią, z drugiej natomiast dający poczucie dość wyrywkowego obcowania z bohatererkami. Po Zoście, o której opowieść pojawia się na początku, moje zainteresowanie losami Inki i Miki, których spotkanie po latach będzie miało szczególne znaczenie, zamiast rosnąć, było już znacznie mniejsze. "Tamten utracony świat" nie sprawia wrażenia kolejnej obyczajówki, jakich wokoło wiele, a Alina Staneczek potrafi naprawdę zgrabnie snuć opowieść za pomocą obrazów budzących czytelniczą wyobraźnię. Mam więc do czynienia z debiutem prozatorskim, którego autorka i jej stylistyka dobrze rokują na przyszłość. I w takiej typowo współczesnej odsłonie chętnie bym ją zobaczyła.
Premiera 24 stycznia.

Współpraca z @wydawnictworeplika