Tamara Łempicka. Sztuka i skandal recenzja

Tamara de Łempicka Kuffner, trudno jej obrazy pomylić z innymi twórcami. Stworzyła jedyny i niepowtarzalny styl, który wymyka się wszelkiemu katalogowaniu. Powróciła z długoletniego zapomnienia i teraz umieszczono ją w szufladce Art- Deco. Od lat podziwiałam jej obrazy za grę światło- cienia ,sposób przedstawiania modeli na swych płótnach i kolor. W Polsce Ludowej nieobecna, bo nienawidziła komunizm. Odżegnywała się nawet od kierunków malarskich, których twórcy sprzyjali komunizmowi. Teraz odkryta przez świat, zaczyna być obecna i w Polsce. Na pewno pomocą w tym jest mistrzowsko napisana przez Laure Claridge jej biografia. Podziwiam ogrom pracy włożony przez autorkę. Tamara Łempicka nie prowadziła zapisków, dziennika czy obfitej korespondencji. Autorka mogła się opierać wyłącznie na rozmowach z ludźmi, którzy ją pamiętali i publikacjach na jej temat. A Tamara Łempicka nie była łatwą osobą do sporządzania biografii, gdyż sama malowała ją jak własny obraz, zmieniając wedle własnych upodobań. Zaczynając choćby od miejsca swojego urodzenia, Warszawa, żeby nikt przez miejsce jej urodzenia nie pomyślał, że była Rosjanką (a zdarzało się to) i daty urodzenia. Tak było aż do śmierci, ciągle coś zmieniał w swoim życiorysie. Biografia jest pisana dla czytelnika amerykańskiego, dlatego przedstawia w skrócie historię Polski pod zaborami i znaczenie kobiety w naszej historii. Pragnie pokazać źródła jej przywiązania do Polski, mimo, że nigdy na stałe w niej nie mieszkała. Urodziła się w Moskwie, jak wielu bogatych Polaków, którzy tam zamieszkali, a młodość spędziła w Sankt Petersburgu. W barwny sposób przedstawia życie arystokracji w przededniu rewolucji. Tamara spotyka w tym świecie bogatego i przystojnego Polaka, a więc on musi zostać jej mężem. Jak duża część arystokracji zostaje zaskoczona rewolucją i żeby uciec wraz z mężem musi zapłacić wysoką cenę. Ucieka do Paryża, gdzie budzi się w niej artystka malarka. Do końca życia będzie nienawidzić komunizmu i bać się biedy. Pragnie żyć w luksusie i tworzyć aby ten luksus sobie i swoim bliskim zapewnić. Pragnie żyć i bawić się wśród możnych tego świata. To są lata największej jej aktywności. Autorka opisuje Paryż i atmosferę tamtych lat w całej Europie. Wybuch II Wojny Światowej zmusza ją znów do ucieczki, tym razem do Stanów, gdzie pozostaje aż do śmierci. Jednak po wojnie nadal podróżuje do Europy. Przez to wymykanie się i nie pozwalanie przypisać siebie do żadnych kierunków zostaje zapomniana i wymazana z historii sztuki. Ot jakaś tam Polka, hrabina , owiana mitem skandali, której prace się kiedyś dobrze sprzedawały. Ona natomiast zawsze była dumna z tego, że jest Polką i to podkreślała.
Dzięki Claridge poznajemy życie nieprzeciętnej kobiety, przebieg jej kariery artystycznej, ale też życie towarzyskie, prywatne i rodzinne. Nie była łatwą kobietą we współżyciu, wiedziała czego chce i do tego dążyła. Jej relacje z najbliższą rodziną były trudne, obfitujące w konflikty. Kochała siostrę, która była wziętym architektem., kochała też córkę, ale na swój sposób. Prze całe lata utrzymywała rodzinę, w czasach niezbyt przychylnym pracującym kobietom. Autorka patrząc na jej okresy nadaktywności twórczej i towarzyskiej podzielone okresami głębokiej depresji podejrzewa u nie chorobę dwubiegunową. Jednak w okresie wzmożonej aktywności czerpała z życia całymi garściami, nie oglądając się na skandale i opinie innych. Ekscentryczna, teatralna, inteligentna, utalentowana, nienasycona w każdym aspekcie tworzyła własną legendę, co nie zawsze było dobra dla jej sztuki. Jednak autorka zachowuje równowagę między opisem jej życia i jej sztuką. Poznajemy przebieg jej kariery artystycznej, wnikliwy, profesjonalny opis jej twórczości i poszczególnych obrazów. Książka zawiera w sobie dużo zdjęć z życia artystki, jednak szkoda, że jest tam tak mało zdjęć jej obrazów. Przy szczegółowych opisach, bardzo zresztą plastycznych poszczególnych obrazów najlepiej się posiłkować Internetem. Ale dzięki autorce zwrócimy uwagę na detale tych obrazów. Cały czas wspomagałam się Internetem, aby zobaczyć prace samej Tamary, ale też innych malarzy u których się uczyła i z którymi w jakiś sposób była związana. Dla mnie pomocą była wikiart.org.
Zachęcam wszystkich, nie tylko miłośników malarstwa to poznania tej tajemniczej, oryginalnej, imponującej kobiety. Podziwiać też należy opis czasów i miejsc w jakich żyła. Można poznać środowiska artystyczne, a także arystokracji na obu kontynentach XX wieku, atmosferę Paryża lat 20- 30. Przyznaję się, że miejscami byłam porażona ilością nazwisk i danych, ale autorka przytacza mnóstwo anegdot i ciekawostek. Jedna z najlepszych biografii jakie czytałam.
Gorąco polecam.