Nieznośna lekkość bytu recenzja

Wielka historia splata się z wielkim uczuciem. Nie miałam w planach czytać tej książki w najbliższym czasie ani w ogóle. Do spotkania z twórczością Kundery zachęcił mnie kolega. Przeczytałam i przepadłam!
Akcja Nieznośnej lekkości bytu dzieje się w Czechosłowacji i traktuje o codziennych zmaganiach artystów oraz intelektualistów po wydarzeniach Praskiej wiosny (1968 r.). Głównymi bohaterami są Tomasz, chirurg, rozwodnik, któremu niejeden może pozazdrościć przebogatego życia erotycznego oraz Teresa, kelnerka z małego miasta, w jakiej zakochuje się Tomasz. Pojawia się także Sabina, wieloletnia kochanka Tomasza, artystka, która zaprzyjaźnia się z Teresą i znajduje jej lepszą pracę, a także Franz, późniejszy kochanek Sabiny. Nieodłącznym towarzyszem Tomasza i Teresy jest natomiast suczka z męskim imieniem Karenin.
„Człowiek nigdy nie może wiedzieć, czego ma chcieć, ponieważ dane mu jest tylko jedno życie i nie może go w żaden sposób porównać ze swymi poprzednimi życiami ani skorygować w następnych”

Teresa i Tomasz poznali się w wyniku sześciu przypadków. Ona wrażliwa na piękno, literaturę i sztukę pracuje jako kelnerka. On, kobieciarz, poznaje dogłębnie wiele kobiet rocznie, nie spodziewa się, że byle kelnerka spowolni jego ekscesy seksualne i zagrzeje miejsca w jego łóżku nieco dłużej niż poprzedniczki. Tomasz uważa, że miłość i seks to dwie różne sprawy. Teresa się wścieka. Ten związek to nieustający konflikt. Obie strony, choć skłócone, potrzebują siebie nawzajem niczym powietrza.

Nieznośna lekkość bytu to chyba najbardziej znana powieść Milana Kundery, czeskiego pisarza i eseisty. Opowiada ona o pewnym małżeństwie, którego rozterki rozgrywają się na tle Praskiej Wiosny. Powieść ta dla jednego to przeintelektualizowany bełkot, dla drugiego skarbnica mądrości, a dla trzeciego powieść przyjemna, acz przegadana. Ja sama waham się pomiędzy drugą i trzecią opcją, lecz z żadną się nie utożsamiam. Kundera w dużej mierze wspiera się tu filozofią Nietzsche’ego, którego lubię, cenię i wciąż karmię nim od czasu do czasu mój pseudointeligenty umysł. Otóż Kundera stawia teorię, jakoby życie składające się ze spraw błahych, lekkich i łatwych, nie przynosiło satysfakcji. Pojedyncze życie, pojedyncze decyzje czy słowa nie mają znaczenia. Bo jak lekkość może ściągnąć nas w dół? Ta lekkość, ta łatwość i bezproblemowość stają się u niego problemem. Problemem nie do zniesienia, więc trzeba coś zrobić, zadziałać. Tym rozpoczyna rozważania na temat miłości i seksu, lekkości i ciężaru i wielu innych przeciwstawnych, lecz całkiem do siebie podobnych spraw.