Amok recenzja

Wrzask we mnie wrzeszczał jeszcze długo po zakończeniu lektury.
Histeria wryła się głęboko.
Nadeszła pora na Amok. Zakończenie trylogii. Czy będzie tak samo dobre jak dwie poprzednie części? Nie zawiodę się?
"Na koniec przychodzą spokój, cisza i ciemność".
Czy to znaczy, że ta książka jest spokojna? Zdecydowanie nie! Jest dokładnie taka jak tytuł. Jak okładka. Muszę tu zresztą podkreślić, że wszystkie trzy okładki są po prostu idealne! One już tak dużo pokazują, tak dużo mówią!

Autorka trzyma poziom od początku do końca. Od pierwszej literki we Wrzasku, po ostatnią kropkę Amoku.
Bardzo szybko zostałam mocno zaintrygowana! Z ogromnym zaciekawieniem przewracałam kolejne kartki.
Tajemnice zawsze w końcu wychodzą na jaw. Powracają tematy i sytuacje z Wrzasku.
Akcja nie toczy się jednotorowo, rozgałęzia się, rozwidla, a ja jestem ciekawa czy wszystko złączy się w jednym punkcie?
Bruno może i jest dupkowaty, arogancki i bezczelny, ale jednocześnie lojalny bardziej niż ktokolwiek! A ja go uwielbiam! Od samego początku, z całym tym sarkazmem dołączonym w pakiecie!
Pora na ostateczne zmierzenie się z Lewickim. On jednak jest trudnym przeciwnikiem. To człowiek inteligentny i totalnie przesiąknięty złem.
A jednocześnie, Jacek nie był postacią, której tak po prostu się nie lubi, typowym czarnym charakterem, mimo wszystko.
Zadaję sobie pytanie, jak bardzo decyzja jednej osoby może wpłynąć na życie innych? Lub na zakończenie tego życia...
Czy zło jest w człowieku od początku czy to okoliczności czynią go potworem? Czy można usprawiedliwiać psychopatę?
Jak bardzo może zatruć nas wrogość?
Nienawiść,
która
zaślepia.

Tajemnice się piętrzą, mnożą.
Jeszcze. jeden. rozdział.
Niby jak mam przerwać, skoro to jest tak bardzo wciągające?
Wgapiam się w kolejne zdania, wsiąkam w ten świat Larysy i Brunona, chciałabym im pomóc, czasem po prostu się uśmiechnąć, dodać otuchy, polubiłam ich tak bardzo!
Piszę kawałek recenzji w telefonie, przebudzona w środku nocy, na pół śpiąc, bo oni cały czas są w mojej głowie, muszę zapisać słowa które się pojawiają.
Ok, mogę spać dalej. (I tak, rano nie miałam pojęcia co zapisałam).

W pewnym momencie uświadomiłam sobie, że bałam się o Brunona. Bo on nie był złym człowiekiem, jak sporo osób uważało. Nie był.

Coraz bliżej końca, a i we mnie tyle emocji!
I...koniec. Tyle słów w głowie, tyle wszystkiego! I o niczym nie mogę Wam napisać, nie mogę! To ten minus czytania książki przedpremierowo, nie ma jeszcze zbyt wielu osób, z którymi by można podzielić to wszystko co nas rozsadza wręcz od środka po tej lekturze! Tymi wszystkimi emocjami. A był ich ogrom, naprawdę.

Chylę czoła przed autorką i dziękuję. Za całą tę serię! I proszę o więcej! Wiem, już czegoś zupełnie innego, bo ta historia została zakończona tak jak musiała. Ale czekam! Czekam ogromnie na inne tytuły. Postawiła sobie Pani poprzeczkę wysoko! Wierzę jednak, że się nie zawiedziemy.