At Night All Blood is Black recenzja

A nie rozmemłanych, maślanych wątpliwej jakości dzieł gloryfikujących oddawanie życia za ojczyznę czy temu podobne głupoty.

Wojna, którą opisuje David Diop jest wojną krwawą, okopową, okrutną, bezduszną, pełną krwi i cierpienia. Jest wojną pozycyjną, wojną w której nerwy żołnierzy są napięte do ostateczności. To wojna w której nie ma dobrych wyborów - można zostać zabitym przez wroga, albo rozstrzelanym we własnym okopie, jako dezerter. To wojna w której wykorzystuje się bomby, szrapnele, pociski dużego i małego kalibru, gaz musztardowy.
To I Wojna Światowa, którą z innej perspektywy opisywał Remarque - to wojna, która okazała się długoletnim wyniszczającym piekłem, a nie kilkumiesięczną bohaterską wycieczką.

W tych okolicznościach poznajemy Alfę Ndiaye, Senegalczyka, który wyruszył na wojnę razem ze swoim przyjacielem, więcej-niż-bratem, Madembą Diopem. Wszystko zaczyna się od śmierci Mademby. Od śmierci, która jest tak daleka od śmierci bohaterskiej, jak tylko możemy sobie wyobrazić. Mademba umiera na ziemi niczyjej, jego wnętrzności rozpływają się dookoła. Młodzieniec prosi Alfę, swojego więcej-niż-brata, o szybką i łaskawą śmierć. Ale Alfa nie może mu tego dać, nie potrafi.
I gdy patrzy, jak Mademba umiera - kona powoli, jak zwierzę, w cierpieniu, pozbawiony godności, błagający o śmierć - zaczyna powoli osuwać się w szaleństwo.

To szaleństwo Alfy bardzo dobrze się maskuje - z początku, gdy czytamy jego przemyślenia, gdy wraz z nim czujemy niewysłowione wyrzuty sumienia spowodowane tym, że nie ulżył Madembie w cierpieniu, wszystko wydaje się jasne i zrozumiałe. Alfa rzuca swoje życie na szalę po to, by pomścić śmierć przyjaciela, swojego więcej-niż-brata. Każdej nocy, po każdym ataku leży w błocie, zakamuflowany jak mamba, cierpliwy i spokojny, czekając aż w jego polu widzenia, aż w zasięgu jego rąk znajdzie się niebieskooki, blondwłosy żołnierz.
A potem go zabija. Patroszy go, tak jak jeden z nich wypatroszył Madembę. Jest obok niego, by słuchać błagań o szybką śmierć i po to, żeby je spełnić.
Do swoich okopów powraca z odciętą ręką wroga.

W końcu ma ich siedem. Siedem odciętych w nadgarstkach rąk, które sprawiają, że towarzysze broni boją się na Alfę Ndiaye nawet spojrzeć. Szemrają za jego plecami, że jest czarownikiem, że jest dëmm, że jest pożeraczem dusz. Że pożera dusze nie tylko wrogów, ale i przyjaciół.


Historia Alfy Ndiaye jest przejmującym i brutalnym obrazem złamanego przez wojnę życia. To lektura, którą po prostu trzeba przeczytać.