Gra o marzenia recenzja

Maciek to twardo stąpający po świecie maminsynek, który pewnego dnia przez pomyłkę dostaje tajemniczą paczkę. Jak się okazało, to nadawca pomylił nieco adres i Maciek, przekonany przez siostry rusza na rycerskie oddanie zaginionej paczki właścicielowi — a tak właściwie to właścicielce o imieniu Aneta. Kobieta żyje marzeniami i stara się realizować zawodowo, co w nieco ograniczonym świecie może być trudne.




Po ,,Grę o marzenia" sięgnęłam dla odmóżdżenia i dlatego, że napisał ją Daniel ze Strefy Czytacza. Byłam bardzo ciekawa, co on takiego mógł stworzyć i w sumie nie zawiodłam się, bo nie miałam dużych oczekiwań, ale też nie jestem zachwycona. W dużym skrócie książka była spoko.

Z początku przytłoczyła mnie ilość żartów i... siostra Maćka. Przeglądając Instagrama, często trafiałam na wzmiankę o tym, że ludzie ją wręcz pokochali. A ja? No cóż... Miłka mnie denerwowała swoim zachowaniem. Jasne, miała parę fajnych momentów i w gruncie rzeczy była bardzo potrzebna w tej książce, ale jednak nie mogłabym przebywać dłużej z taką osobą, na jaką autor ją wykreował.

Co do głównych bohaterów to mają charakterek i są od siebie bardzo luźni. Każdy ma swoje zdanie i swoje wewnętrzne rozterki, które ubarwiają bardzo książkę. Ogólnie muszę przyznać, że postać Maćka została tak dobrze napisana, że jestem skłonna uwierzyć, iż taka osoba może żyć na prawdę. W sumie podobnie mam też z Anetą, chociaż myślę, że mało kto wpadłby na taki pomysł prowadzenia swojej pracy... ale kto tam wie.




O fabule jedyne co mogę powiedzieć, żeby nie zdradzić za dużo to, to że jest prosta. Oczywiście jak na ten gatunek przystało to mamy tu mini dramę, rozterki sercowe... no i chyba wszyscy się spodziewamy, jaka będzie końcówka. Niemniej cały środek jest bardzo ciekawy i fajnie jest patrzeć na to jak bohaterowie się nieco zmieniają podczas tej książki (np. punkt widzenia Maćka). Co prawda ograniczyłabym wścibianie nosa Miłki w nie swoje sprawy... ale ogólnie jest okey.

Chociaż w tej książce nie widzę jakiś mierżących mnie minusów, to za całokształt nie mogę dać więcej niż 6/10. Dlaczego? Bo coś czuję, że ta książka nie zostanie długo ze mną, że szybko ją zapomnę. I nie jest to wcale złe, bo czasami takie książki są nam potrzebne, żeby się choć trochę zrelaksować po jakimś ciężkim dniu.