Gra o marzenia recenzja

„Gra o marzenia” autorstwa Daniela Muniowskiego, wydana przed Wydawnictwo Luna, to klimatyczna i ciepła powieść obyczajowa.

Z pewnością nie lubicie pomyłek pocztowych. Najlepiej jak nasze paczki trafiają prosto do nas, a cudze – niech trzymają się od nas z daleka. Tutaj jednak okazuje się, że drobna pomyłka może stać się świetnym początkiem znajomości.

W książce mamy zderzenie dwóch osobowości – Maćka, który w zasadzie sam nie wie, czego chce od życia; Anety, która żyje marzeniami i stara się je konsekwentnie realizować, dążąc do wyznaczonych celów. Oboje nie spodziewają się, że dzięki tej pomyłce ich życie zupełnie się zmieni.

W Bydgoszczy ktoś zaszalał i nazwał dwie ulice na cześć pewnych braci. Braci oczywiście o tym samym nazwisku. Jeśli ktoś nie doprecyzuje, o którą ulicę chodzi lub nie napisze kodu pocztowego, na poczcie z pewnością robią losy lub strzelają, o którą część miasta chodziło. Tak oto Maciek dostaje paczkę, która powinna trafić do Anety. Zatrzymać paczkę dla siebie? Odesłać? Młodsza siostra Maćka, Miłka, decyduje, że tak wartościową paczkę najlepiej odwieźć do właścicielki. Wtedy też Miłka przypadkiem odkrywa, że Aneta mieszka z gamerem, którego tożsamości nikt nie zna. Ekscytujące, nieprawdaż?

Gdyby nie to, że autor ma świetny, lekki i wciągający styl, to lektura byłaby bardzo przewidywalna. Na szczęście już od samego początku dostajemy fajny, niewymuszony tekst, a finalnie dowiadujemy się, o co „walczy” autor książki. Jest to pewnego rodzaju manifest – walka o równouprawnienie, wolną drogę do spełniania własnych marzeń. Książka porusza kwestie hejtu w Internecie, mowy nienawiści, stereotypów, wrzucania wszystkich do jednego worka, dyskryminacji kobiet w poszczególnych zawodach. Ważne, aktualne tematy, a do tego taki niewymuszony, współczesny styl pisania, sprawiają, że książka wiele zyskuje.

Osobiście wolę, gdy w książce jest więcej akcji, ale tutaj zwykłe, codzienne czynności i przemyślenia bohaterów (których polubiłam mniej lub bardziej, nie wszyscy totalnie przypadli mi do gustu), stają się czymś ciekawym i wciągającym poprzez niewymuszony, lekki przekaz.

Cieszę się, że autor postanowił wpleść poważniejsze tematy z luźną historię, bo inaczej byłoby zbyt cukierkowo i zbyt schematycznie.
„Gra o marzenia” to książka, którą czyta się bardzo szybko, nie jest wymagająca i, jak dla mnie, zupełnie odpowiednia na tę porę roku. Potrafi otulić ciepłem i dodać pewnego rodzaju sił.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Luna.