Wschód słońca w dniu dożynek recenzja

,,Wschód słońca w dniu dożynek" S. Collins to książka, której brakowało do pełnego obrazu serii ,,Igrzyska Śmierci". Nazywam ją puzzlem, bo naprawdę nim jest.

,,W dzień dożynek mieszkańcy Panem budzą się zdjęci strachem. W tym roku, z okazji drugiego Ćwierćwiecza Poskromienia, dwukrotnie więcej trybutów trafi na arenę.
Haymitch Abernathy z Dwunastego Dystryktu woli nie zastanawiać się nad tym, co przyniesie los. Chce tylko przebrnąć przez ten dzień i spotkać się z dziewczyną, którą kocha.
Gdy słyszy swoje nazwisko, czuje, że jego przyszłość legła w gruzach. Musi zostawić bliskich i jechać do Kapitolu w towarzystwie trójki innych trybutów z Dwunastki: przyjaciółki, która jest jak młodsza siostra, kompulsywnego analityka i największej snobki w mieście.
Haymitch od samego początku wie, że przeznaczono go do odstrzału, lecz coś pcha go do walki… Pragnie tylko jednego: by jej skutki odbiły się echem daleko poza zabójczą areną."

Historia igrzysk Haymitcha zawsze zastanawiała fanów, tak jak i to, dlaczego Snow stał się taki, jaki jest. W końcu po 5 latach, Collins postanowiła się z nami podzielić tą smutną historią, która od początku dąży do tego co znamy - do wygranej Abernathyego i jego pijackiej przyszłości. Oprócz tego jednak dowiadujemy się masę rzeczy, poznajemy wiele imion, nazwisk i symboli... które są układaną większej całości, jakiej są niewątpliwie ,,Igrzyska Śmierci". Dodatkowo możemy wejść w psychikę Haymitcha i zobaczyć, że był to zawadiacki chłopak, którego głównym celem było spotykanie się ze swoją ukochaną i przeżycie w dystrykcie.

Z każdą stroną jednak chłopak się zmienia i to widać poprzez wiele elementów (np. jak opisuje kolory. Z początku wręcz poetycko, by potem tego zaprzestać) aż staje się buntownikiem, który chce namalować swój afisz. On chce coś zmienić, chce poprawy losu, chce końca igrzysk...
Motywuje go zwłaszcza to, że czuje, że jest do odstrzału. Uważa, że od początku jego los jest przesądzony i nie wróci żywy do domu, a to sprawia, że nie boi się działać i to jest świetne.

Cała książka, chociaż ma swoje wady (np. pod koniec Collins wali nam prosto twarz oczywistością, którą czytelnik już dawno odgadł) to ma dwa razy więcej zalet. Wyjaśnia sporo, tyle samo ile wyciska łez, ale sprawia, że do czytelnika dociera dużo więcej niż oczekiwał... a to jest warte każdej minuty spędzonej nad tą książką. BA! Nad całą serią.

Jak dla mnie 10/10.