Świat według Ruty recenzja

Dzięki uprzejmości Wydawnictwa Oficynka, miałam możliwość zapoznać się z książką „Świat według Ruty”. Drapię się właśnie po głowie i muszę przyznać, że według mnie ta historia była dość dziwna… Widzę bardzo wysokie noty i z bólem serca niestety swoją oceną i opinią obniżę jej średnią.

Opis okładkowy jest tajemniczy jak jedna z bohaterek. Właściwie nie wiem kto jest głównym bohaterem – Ruta Wojnowska, czy może Irena Podkowińska? Chyba po raz pierwszy mam taki dylemat. A wydaje mi się, że czytając książkę powinno to być dla czytelnika jasne, prawda? Chyba, że się mylę – wtedy poprawcie mnie i wyprowadźcie z błędu.

Irena jadąc do pracy w mglisty poranek (tajemniczo, prawda?) potrąca samochodem dziwną kobietę, która nagle wyłoniła się z gęstej, mlecznobiałej mgły. Okazuje się, że tą dziewczyną jest Ruta. Nie odnosi ona żadnych poważnych obrażeń. Zero złamań, stłuczeń. Jednakże Ruta mimo to zapada w śpiączkę i dryfuje między dwoma światami. Światami dziwnymi… Między niebem a ziemią, między ziemią a piekłem. Irena bardzo przeżywa wypadek i stale odwiedza Rutę w szpitalu. Podkowińska boryka się z problemami życia prywatnego, do którego jako kolejny ciężar na barkach spoczął wypadek, Ruta zaś w śpiączce analizuje swoje życie, zawieszona między światami.

Gdy tak opisuję tę historię, może się ona wydawać niezwykle ciekawa. A jak jest w rzeczywistości? Historia była dla mnie trochę pusta. Z jednej strony ciekawość tego, co się wydarzy ciągnęła mnie do historii, z drugiej strony odpychało mnie to, jak książka jest napisana. Dużo tu skakania z teraźniejszości do przeszłości. Czasami odnosiłam wrażenie, że Autorka chciała możliwie jak najbardziej zapełnić arkusze wydawnicze. Momentami historia mnie nużyła, styl pisania nie był równy, język również był taki „mieszany”, w zależności od przedstawianej sytuacji. Można to określić jako plus, ja natomiast nie byłam tym zachwycona. Raczej poirytowana.

Nawet ciężko mi powiedzieć, czy polubiłam bohaterki. Kurczę, nie wiem! Nie poznałam ich tak, by darzyć którąś z nich sympatią. Obydwie były dziwne, zagmatwane w swoich życiach. Takie zawieszone...

Miała to być tajemnicza i poruszająca historia. Owszem, tajemnicza była, ale nie poruszyła mnie nawet odrobinę… Zachwyciła mnie natomiast szata graficzna, która była rewelacyjna. To zasługuje na ogromny plus! Okładka przyciąga wzrok, odcięcie „Ruty” od reszty historii też wygląda bardzo efektownie i tajemniczo. Przyznam, że to bardzo mi się spodobało.

Podsumowując – nie jestem fanką „Świat według Ruty”. Czy sięgnę po inne książki Autorki? Nie wiem. Na pewno nie teraz. Nie mówię nie, bo być może dam jeszcze szansę Iwonie Żytkowiak. Na ten moment odkładam książkę na półkę i skupię się na historiach innych Autorów.