Tajemnice Malinowego Wzgórza recenzja

Pomysł na fabułę przypadł mi do gustu. I to bardzo. Kto by nie chciał odziedziczyć majątku i starego, choć podupadłego dworu? Gosia i jej rodzina (mąż, rodzice oraz babcia) dostąpili tego zaszczytu. Zupełnie niespodziewanie okazało się, że brat babci zostawił im w spadku masę pieniędzy oraz Malinowe Wzgórze. Postawił jednak przed rodziną pewien warunek: aby uzyskać pełny dostęp do spadku muszą wszyscy mieszkać w posiadłości przez rok oraz należycie dbać o dom i obejście.

*

Oczekujecie rodzinnych scysji, nieporozumień, komedii pomyłek? Osobiście na to liczyłam, ale okazało się, że nie trafiłam do bramki. Czyta się lekko, to fakt i jest to duży plus. Akcja jednak toczy się bardzo spokojnie, momentami aż za bardzo, przez co, między innymi brakowało mi motywacji, żeby sięgnąć po książkę, gdy robiłam przerwę w czytaniu.
Mamy tu intrygę oraz niejasne motywacje kilku kluczowych postaci i jak dla mnie zapowiadało się to naprawdę fajnie. Zapowiadało… Dość szybko moje początkowe zaciekawienie mocno zmalało, ale do samego końca tliła się we mnie iskierka nadziei na ciekawy finał.

*

„Tajemnice Malinowego Wzgórza” Iwony Mejzy to lekka lektura do wypełnienia paru godzin, ze świetnym pomysłem na fabułę i sympatycznymi bohaterami. Mnie zabrakło w niej dynamiki, akcja niby jakaś jest, coś się dzieje, czasem nawet jest intrygująco, ale moje odczuwanie emocji i napięcia tych scen było bardzo niskie.
*
Bohaterowie byli fajni. Sympatyczni. Dawali się lubić. Nie wszyscy oczywiście, ale nawet ci wredni czy mniej fajni całkiem charakterystycznie zostali przedstawieni i na przykład takiego konserwatora Łącznego to mogłoby być zdecydowanie więcej.

Podsumowując, nie porwała mnie ta książka. Miała potencjał na coś fajnego, może nawet zabawnego i tajemniczego. Była jednak lekka i czytała się migiem, jeśli już się za nią zabrałam. Dobra do poczytania w letnie, leniwe, gorące popołudnie.

Fanką autorki nie zostanę, choć miałam dobre chęci, niemniej „Tajemnice Malinowego Wzgórza” spełniły swoje zadanie i podobały mi się bardziej niż „Sprawy rodzinne”.